« … Ἐκεῖ ὁ ρυθμὸς επέραστος

       καταβαίνων … »

Μνήμη Ἀνδρέα Κάλβου 

Ἀφίλητος ἀκόμα ὁ στίχος

πῶς γυρεύει

φλάμπουρο λαμπρός…

«Ἑλλάς, ἡρώων μητέρα,

φίλη, γλυκεῖα πατρίδα μου»

γιὰ τοῦ παλικαριοῦ τὸ στόμα,

σφαλιχτὸ

                 στὴ ντάπια.

Μὲ τὸ σταυρὸ κοντάρι

θάλασσα

ριζώνει μὲς στὰ στήθη

θάλλει προσευχή,

ὑψώνει τὴ σημαία ἡ μέρα

ἡ πολύδεντρη

«τὸ ξίφος

                 κεραυνοῖ».

*****

Λίγο μετὰ τὴν Ἔπαρση

Σημαία τῆς δικιᾶς μου Ἑλλάδας,

ξέπλεγη σιωπή,

τραβᾶς τὰ κορφοβούνια τὰ γυμνὰ

κοπαδιαστὰ τὰ σέρνεις

ὣς τὴ θάλασσα

ἁπλώνει ὁ νόστος πέλαγο πλατὺ

διπλώνεται ἡ μνήμη στάζει

γάλα στὸ στόμα τοῦ πρωιοῦ

λέξεις μου μάνες

ξεχασμένες καπνοδόχοι,

τὸ τζάκι ἐκεῖ

δυὸ ξύλα μόνο

ἀρκοῦν δυὸ ξύλα

γιὰ νά ’χει σῆμα τὸ καράβι

στ’ ἀνοιχτά…

Από την ποιητική συλλογή ΜΑΘΗΤΕΙΑ