Αιχμάλωτη στο κάδρο μένει ακόμα η στιγμή.
Μα κάποτε μπορεί και ξεγλιστράει.
Τρέχει τότε στον τοίχο,
Στάζει στο πάτωμα.
Απλώνεται στα έπιπλα,
στα χαλιά,
στα ρούχα.
Εκεί συναντάει άλλες στιγμές,
γίνεται κόκκινη λίμνη,
αίμα ανάμειχτο με δάκρυ.
Το ποίημα θα γίνει και πάλι
σφουγγάρι να το μαζέψει
