Το βιβλίο του σινολόγου Φρανσουά Ζυλλιέν είναι ένα βιβλίο για την αποτελεσματικότητα της κινέζικης σκέψης  και μάλιστα βασίζεται σε μια διάλεξη για διευθυντικά στελέχη επιχειρήσεων και δεν έχει σχέση βέβαια με το γοητευτικό βιβλίο του Π. Λαφάργκ, Το δικαίωμα στην τεμπελιά, γιατί δεν είναι η τεμπελιά που εγκωμιάζεται  εδώ, αλλά ένα είδος απραξίας, απέναντι στην πραγματικότητα .

 Η Κίνα με τη γλώσσα των ιδεογραμμάτων, έξω από την ινδοευρωπαϊκή γλώσσα, είναι ένας άλλος κόσμος, έξω από τον ευρωπαϊκό πολιτισμό, ένας άλλος πολιτισμός, ένας άλλος τρόπος σκέψης .Η πραγματικότητα έχει τη δυναμική της και δεν έχουμε παρά να αφεθούμε  σ’ αυτήν , με τις διάφορες μορφές που εμφανίζεται κάθε φορά και να αρκεστούμε σε μικρές υποβοηθητικές κινήσεις, χωρίς να εγκαταλείψουμε. Δεν είναι το εγώ μας, κατά την ελληνική φιλοσοφία που καλείται να στοχαστεί και να δράσει – είναι η στρατηγική άλλη,  και  μας καλεί να προσαρμοστούμε μάλλον με τις περιστάσεις, αφήνοντάς τες να ωριμάσουν, οι διαδικασίες να εξελιχτούν, χωρίς να φέρνουμε αντίσταση, βοηθώντας απλώς,  αξιοποιώντας τις ροπές που  έχουν ήδη τεθεί σε κίνηση- κατά τη σιωπηλή διαδικασία ανάπτυξης των φυτών που γνωρίζει καλά ο αγρότης.

«Η δραστικότητα θα είναι ο διακριτικός τρόπος δράσης που στηρίζεται στις σιωπηλές μεταμορφώσεις, που δεν γεννά συμβάντα, που οδηγεί στην προοδευτική ανάδυση του αποτελέσματος δια μέσου μιας εξέλιξης, που εκμαιεύεται. Ο Στρατηγός σαν ραβδοσκόπος εντοπίζει τους πρόσφορους παράγοντες και αφήνεται χωρίς να πράξει».

Σκέφτομαι τους στοχασμούς του Σολωμού στους Ελεύθερους πολιορκημένους, «εφάρμοσε εις την πνευματική μορφή την ιστορία του φυτού, το οποίον αρχινάει από το σπόρο και γυρίζει εις αυτόν, αφού περιέλθει όλες τες φυτικές μορφές, δηλαδή τη ρίζα, τον κορμό, τα φύλλα, τ’ άνθη και τους καρπούς. Εφάρμοσέ την και σκέψου βαθιά την υπόσταση του υποκειμένου και τη μορφή της τέχνης…»

Μας αφορά το βιβλίο αυτό; Οπωσδήποτε, είναι τουλάχιστον τροφή για σκέψη.