Βάλτερ Πούχνερ: Ένα ποίημα

Κάθε σώμα κάπου ανήκει

Kάθε σώμα κάπου ανήκει

κάθε δέντρο μέρος από τοπίο

ρίζα και ομφάλιος λώρος

ο ιερός σπόγγος της μνήμης

το παιδικό μάτι καθρέφτης

στου μυαλού μας το κέντρο

θυμάται αισθήσεις και δράσεις

το κορμί, ερεθίσματα, τραύματα

σαν τον φλοιό του κορμού

το δέρμα της ψυχής δεν ξεχνά

ο νόστος ο άξονας του είναι

εικόνες που θα πάρεις στο χώμα

πινακοθήκη βάθους της κάθε ημέρας.

Σκέφτομαι θα πει βλέπω

και η θεωρία θέα θωρεί

πίσω από τις λέξεις η εικόνα

κάθε ήχος μια ζωγραφιά

και η εικόνα μιλάει

ο στίχος όλος όσφρηση

η μουσική αγγίζει το θυμικό

το σώμα ξέρει πολλές τέχνες.