Αὐτοῦ μοι, στέφανοι, παρὰ δικλίσι ταῖσδε κρεμαστοὶ

           μίμνετε, μὴ προπετῶς φύλλα τινασσόμενοι,

          οὓς δακρύοις κατέβρεξα· κάτομβρα γὰρ ὄμματ’ ἐρώντων.

          Ἀλλ’ ὅταν οἰγομένης αὐτὸν ἴδητε θύρης,

          στάξαθ’ ὑπὲρ κεφαλῆς ἐμὸν ὑετόν, ὡς ἂν ἄμεινον

          ἡ ξανθή γε κόμη τἀμὰ πίῃ δάκρυα.

                         Σε μετάφραση

           Αυτού, στεφάνια, να μου μείνετε,

           κοντά στις δίφυλλες ετούτες πόρτες κρεμασμένα,

           και μην τινάζετε τα φύλλα σας με βιάση,

           ‒ στεφάνια που με δάκρυα σας έβρεξα,

           αφού κατάβροχα είναι τα μάτια εκείνων που αγαπούν.

           Σαν όμως αντικρίσετε αυτόν καθώς η πόρτα θα ανοίγει,

           τότε σταλάξτε πάνω στο κεφάλι του τη δυνατή μου τη βροχή,

           έτσι που τα ξανθά του τα μαλλιά να πιουν καλύτερα τα δάκρυά μου.

 Ο Ασκληπιάδης υπήρξε σπουδαίος ποιητής και επιγραμματοποιός του πρώτου μισού του 3^ου αι. π. Χ. Καταγόταν από τη Σάμο και για κάποιο διάστημα έζησε στην Αλεξάνδρεια, όπου διακρίθηκε για την ποιητική του τέχνη. Το έργο του μας είναι γνωστό από περίπου 40 επιγράμματα, τα οποία μαζί με του Καλλίμαχου θεωρούνται από τα ωραιότερα της αλεξανδρινής περιόδου. Σ’ αυτά ο Ασκληπιάδης τραγουδάει με ιωνική λεπτότητα και χάρη την έντονη ζωή της κοσμοπολίτικης πόλης στα χρόνια των πρώτων Πτολεμαίων. Οι διασκεδάσεις, τα συμπόσια, η ομορφιά, πάνω απ’ όλα όμως ο έρωτας, είναι τα θέματα που αιχμαλωτίζουν με δύναμη και πάθος τους στίχους και την ψυχή του ποιητή.

Το ποίημα είναι από το βιβλίο της Γεωργίας Παπαδάκη Ανθολογία Αρχαίας Ελληνικής Ερωτικής Ποίησης, Εκδ. ΡΟΕΣ, Αθήνα 2003.