Ο Πέτρος Αλώβητος είναι η περσόνα του απλού ανθρώπου που, ριγμένος στην τραγική πραγματικότητα της ύπαρξης, αγωνίζεται να αντιμετωπίσει με πείσμα και θάρρος τις αντιξοότητες της καθημερινότητας ανακαλώντας μορφές αγαπημένων που έφυγαν και αναλογιζόμενος τον έρωτα και τον θάνατο.  Στη διάρκεια του ταξιδιού έχει την ευκαιρία να δει τα πράγματα με μια λοξή ματιά –που είναι η γλώσσα της ποίησης–  προσπαθώντας να παρηγορήσει την υπαρξιακή του μοναξιά. Ούτε μια λέξη δεν θα γραφεί γι’ αυτόν το άνθρωπο που παραμένει αλώβητος ενώ αντιμετωπίζει τη σκληρότητα της ζωής και τη μοναδική βεβαιότητα που μπορεί να έχει, δηλαδή τον θάνατό του.

Το τέλος της ανθρώπινης ζωής είναι ένα ουρλιαχτό. Μετά από αυτό μένει μόνον η σκιά του ανθρώπου στη μνήμη όσων τον γνώρισαν.