Είναι περίεργο το πώς αλλάζουν οι συνήθειες, οι απόψεις, οι στάσεις με το πέρασμα του χρόνου. Εκεί που έβλεπες ανθρώπους να εκστασιάζονται με λόγια και με πράξεις άλλων, τους βλέπεις ξαφνικά να προσπαθούν με κάθε τρόπο να αποδομήσουν τα αντικείμενα του κάποτε θαυμασμού τους.
Τι πιο συνηθισμένο, θα πει κάποιος. Μήπως δεν το έκαναν αυτό και οι αρχαίοι μας πρόγονοι, όταν τους έπιανε φόβος και τρόμος πως κάποιος δημοφιλής δυνητικά αποτελούσε εχθρό της Δημοκρατίας ή γενικά τους εκνεύριζε η δημοφιλία του;
Σιγά μην ξεφεύγαμε οι απόγονοι.
Τώρα θα αναρωτιέται ο αναγνώστης ποιο έκτακτο και δίχως τακτ υπάρχει εδώ και γιατί τρώγεται η στήλη ενώ άλλα πράγματα συγκλονίζουν τη χώρα και τον πλανήτη.
Μέσα στο πλαίσιο της καθημερινής ενημέρωσης – μια και οφείλουμε να έχουμε εμπεριστατωμένη άποψη για τα τεκταινόμενα- τον τελευταίο καιρό διαβάζουμε σωρεία άρθρων, από ηλεκτρονικές εκδόσεις των αντίστοιχων εντύπων, συγκεκριμένων μάλιστα, “αφιερώματα” στους ήρωες της Επανάστασης. Είναι, βλέπετε, κι αυτά τα 200 χρόνια από την Επανάσταση (ή την Γιάννα;;;;) κι έχουμε γίνει κουβάρι μέσα στο θαλασσινό φουλάρι που ανεμίζει! Το οποίο, παρεμπιπτόντως, εμάς πολύ μας αρέσει γιατί έχει μια χάρη, έναν αέρα – σαν τα μυαλά ολοκλήρου του Έθνους- μια ομορφιά!
Αυτά τα…αφιερώματα λοιπόν είναι ιστορίες που δείχνουν ότι κάθε ήρωας σχεδόν ήταν ολίγον από κάθαρμα.
Ιδιαίτερη έμφαση έχει δοθεί στον Κολοκοτρώνη! Βρε τι έχει ακούσει ο Γέρος… Υποθέτουμε πως αν μπορούσαν να τον ξαναδικάσουν και να τον καταδικάσουν θα το έκαναν με ευχαρίστηση!
Και όλα καλά και άντε όλα είναι η απόλυτη αλήθεια κι ο Γέρος ήταν ο χειρότερος όλων! Τόσο ψέμα δηλαδή ποτίστηκε αυτός ο τόπος, ώστε 150 χρόνια μετά τα πρώτα γραπτά να έρχονται οι “τιμωροί” για να αποκαταστήσουν τη μία και μόνη αλήθεια;
Άλλωστε η έως τώρα βιβλιογραφία έχει καλύψει και τα καλά και τα κακά. Ή νομίζουν πως θα απομυθοποιήσουν τους μεγάλους Μύθους του Γένους; Οι… μεγάλοι Μύθοι αυτού του τόπου δυστυχώς υπήρξαν άλλοι και αποδεδειγμένα ολέθριοι γι’ αυτόν.
Η αλήθεια είναι πως δεν μ’ έπιασε κάποιο “πατριωτικό συναίσθημα” ή “μένος” με αφορμή αυτά. Ένα αίσθημα αδικίας και πίκρας μόνο. Για όσα έγιναν, για όσα δεν έγιναν, για όσα θα μπορούσαν να γίνουν, για όσα συνεχίζουν να γίνονται…
Σκέφτομαι πως στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες τους ήρωες τους τους τιμούν και τους αναδεικνύουν με κάθε τρόπο, νιώθουν υπερήφανοι γι’ αυτούς και τους υπερασπίζονται.
Σαφώς χρειάζεται να γνωρίζει κανείς όλη την αλήθεια για ένα τόσο σημαντικό γεγονός όπως η Ελληνική Επανάσταση, αφού αυτή σηματοδότησε την αρχή της Απελευθέρωσης και της δημιουργίας Ελληνικού Κράτους. Ωστόσο, η υπονόμευση των ανθρώπων που, με όλα τα ελαττώματα ή και τα προτερήματα, στάθηκαν απέναντι σ’ έναν βάρβαρο δυνάστη δεν έχει κανένα όφελος τη στιγμή μάλιστα που ο ίδιος αντίπαλος συνεχίζει να υπονομεύει την εθνική κυριαρχία μας.
Εδώ δεν χωράνε σωβινισμοί ή εθνικιστικές κραυγές για τάχα μου τάχα μου “Έθνος ηρώων” κλπ. κλπ.
Συνείδηση μόνο ότι αυτό που έχουμε σήμερα μας παραδόθηκε χάρη σ’ αυτά τα… “καθάρματα” της ιστορίας που, ακόμη και για τα συμφέροντα τους να αγωνίζονταν, κατάφεραν να συγκλονίσουν την Ευρώπη και να κάνουν τα ευρωπαϊκά Ανακτοβούλια να ασχολούνται με την “Ελληνικήν υπόθεσιν”. Προκάλεσαν μέγα χάσμα μεταξύ Μέττερνιχ και Καποδίστρια, άλλαξαν την αγγλική εξωτερική πολιτική, οδήγησαν τις Δυνάμεις σε σφοδρές αντιπαραθέσεις.
Αυτοί ξεκίνησαν. Εμείς;
Είναι σαν το μήνυμα “200 χρόνια…προχωράμε”
Το ζήτημα που τίθεται είναι πώς προχωράμε;