Η Ανάσταση ήταν πάντα μια προσδοκία. Σύμφωνα με την χριστιανική παράδοση, υπήρξε ανάσταση εκ νεκρών, μετά από τριήμερη ταφή του Ιησού. Πήγαν οι γυναίκες να τον μυρώσουν, βρήκαν τον βράχο μετακινημένο και τον τάφο κενό. Γύρισαν πίσω, είπαν το νέο, δεν τις πολυπίστεψαν κ.λπ. Μετά άρχισαν οι εμφανίσεις του Χριστού κ.λπ.
Πριν όμως από αυτά τα συνταρακτικά γεγονότα, προηγήθηκε, μετά από τέσσερις μέρες, η ανάσταση του μαθητή και φίλου του Ιησού, Λάζαρου. Αυτή , ήταν κατά κάποιον τρόπο η προαναγγελία της Ανάστασης που ακολούθησε. Δύο λοιπόν Αναστάσεις, δύο νίκες του θανάτου!
Παρακάμπτω την θρησκευτική ιστορία και έρχομαι σε μια άλλη Ανάσταση, στο πιο επαναστατικό έργο του Λέοντος Τολστόι. Ο μεγάλος Ρώσος συγγραφέας, προβάλει όλα τα καυτά προβλήματα της εποχής του (που δεν έπαψαν βεβαίως να είναι καυτά σε όλες τις εποχές), μέσα από την ιστορία του πρίγκηπα Νεχλιούντοφ, τυπικού εκπρόσωπου της Ρωσικής αριστοκρατίας του 19ου αιώνα και της υπηρέτριας Κατιούσας Μάσλοβα. Η άθλια μοίρα των φτωχών ανθρώπων και οι σχέσεις τους με τους ανθρώπους που τους εκμεταλλεύονται. Εδώ, μέσα από την πλοκή του μυθιστορήματος, συντελείται στον ήρωα, τον πρίγκηπα Νεχλιούντοφ, μια Ανάσταση, εσωτερική. Τέτοια εσωτερική Ανάσταση μπορεί να συμβεί στην ζωή κάθε ανθρώπου με αφορμή τυχαία περιστατικά που κάποτε καθορίζουν την πορεία του.
Στις μέρες μας, τυχαία(;), τραγικά περιστατικά οδήγησαν τον πλανήτη ολόκληρο σε μια πρωτόγνωρη κατάσταση. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι όλη αυτή η παγκόσμια επιδημία δεν μπορεί να αφήσει την ζωή μας ανέγγιχτη. Θα συνεχίσουμε να ζούμε (στο καλό σενάριο), σίγουρα όχι όπως ζούσαμε μέχρι τώρα. Μια πανανθρώπινη Ανάσταση είναι η προσδοκία κάθε σκεπτόμενου ανθρώπου. Μετά τον θάνατο των χτυπημένων από τον ιό συνανθρώπων μας, το μόνο που μπορεί να μας παρηγορήσει στο μέλλον είναι η Ανάσταση! Μόνο που εδώ δεν αναφέρομαι σε ανάσταση νεκρών, αλλά σε Ανάσταση των ζωντανών ανθρώπων. Των ανθρώπων, κατοίκων αυτού του πλανήτη που η θυελλώδης ανάπτυξη, τους μετάλλαξε σε όντα απροσδιόριστης ταυτότητας.
