You are currently viewing ΛΙΖΑ ΔΙΟΝΥΣΙΑΔΟΥ: Ο τάρανδος

ΛΙΖΑ ΔΙΟΝΥΣΙΑΔΟΥ: Ο τάρανδος

 

 

Ο ΤΑΡΑΝΔΟΣ

Ήταν μια χειμωνιάτικη μέρα, κάπως κρύα, μετά από σαρκοβόρα πανσέληνο, όταν ο αρχισυντάκτης του περιοδικού αρνήθηκε ευγενικά να δημοσιεύσει το κείμενό μου, προτρέποντάς με να γράψω κάτι πιο ελαφρύ, «Στο πνεύμα των ημερών.»
Α ! Ναι ! λησμόνησα να σας αναφέρω ότι πλησίαζαν Χριστούγεννα. Όταν μιλάμε για Χριστούγεννα, μάλλον σκεφτόμαστε χιονισμένα τοπία, έλατα, γιρλάντες , μελομακάρονα, άντε και  καλικαντζάρους.

Για κακή μου τύχη, τίποτε από τα παραπάνω δεν είχε διάθεση να εισχωρήσει στις αναστατωμένες σκέψεις μου, οι οποίες χοροπηδούσαν ανεξέλεγκτα σχηματίζοντας δίνες μαυρίλας. Κάτω από αυτές τις συνθήκες, παραιτήθηκα από την ιδέα να γράψω κάτι στο πνεύμα των ημερών, αφού το δικό μου πνεύμα ήταν εντελώς αλλού. Φόρεσα ένα μπουφάν και βγήκα στον δρόμο με σκοπό να περπατήσω εισπνέοντας καθαρό αέρα. Στο προάστιο που κατοικώ τα τελευταία χρόνια τα πεζοδρόμια είναι όλα σπασμένα, σε βαθμό κακουργήματος! Ένα λάθος βήμα μπορεί να σε οδηγήσει στο ΚΑΤ. Αυτή η κατάσταση, αν θέλουμε να είμαστε δίκαιοι και να μην τα ρίχνουμε όλα στην αδιαφορία του Δήμου, έχει την δική της εξήγηση. Οι ρίζες των πεύκων είναι ατίθασες. Εμφανίζουν επαναστατικές συμπεριφορές και γενικότερα ιδιότητες που λείπουν από τους πολίτες. Διαμαρτύρονται  ίσως με τον τρόπο τους στην σύγχρονη ανάπτυξη του περιβάλλοντος που μετέτρεψε έναν πρώην εξοχικό τόπο, γεμάτο με οπωροφόρα και πηγάδια στις αυλές, σε ένα σύγχρονο προάστιο  κακόγουστων πολυκατοικιών με πιλοτές και παρκαρισμένα αυτοκίνητα.
Όπως και να έχει, παραμονές Χριστουγέννων το προάστιο γεμίζει λαμπιόνια που κρέμονται από τους εξώστες, Αγιοβασίληδες που ανεβοκατεβαίνουν ασταμάτητα και αστεράκια που αναβοσβήνουν. Με λίγη καλή θέληση, περπατώντας προσεχτικά, αυτή την ώρα που οι στολισμοί λόγω αποχώρησης του φυσικού φωτός θα ήταν στο φόρτε τους, ίσως κατάφερνα, άθελά μου, να μπω στο πνεύμα των ημερών …Μετά, θα επέστρεφα στο σπίτι μου και θα έγραφα το ωραιότερο κείμενο ever ! Την στιγμή ακριβώς που σκεφτόμουν όλα αυτά, χτύπησε το κινητό μέσα στην τσέπη μου. (Παρόλη την παράξενη διάθεση μου, εξακολουθούσα να το κουβαλάω στις βόλτες μου.)

Η φωνή στην άλλη άκρη του σύμπαντος με ρώτησε, γεμάτη γλύκα, αν είμαι εγώ η ίδια. Απάντησα ότι, δυστυχώς , εξακολουθώ να μην μπορώ να μεταμορφωθώ σε κάτι άλλο. Η φωνή γέλασε.
«Έχετε χιούμορ» απεφάνθη. «Σας τηλεφωνώ για μια καταπληκτική προσφορά!»
«Μη μου πείτε ότι έχω κερδίσει ταξίδι στο διάστημα!»
«Όχι κυρία μου. Κάτι πολύ καλύτερο! Ένας τάρανδος, λάπωνας, εντελώς φιλικός , θα σας οδηγήσει σε μια υπέροχη βόλτα. Αρκεί να απαντήσετε σε μερικές ερωτήσεις μας.»
«Αν οι ερωτήσεις σας δεν είναι εντελώς ενοχλητικές και η βόλτα περιλαμβάνει και στάση για τσιπουράκι, ίσως σας απαντήσω» απάντησα διστακτικά.
Η φωνή έστειλε μερικά γέλια σε κονσέρβα και συνέχισε σταθερά:
«Πόσων ετών είσθε;»
«Πολλών!» απάντησα κουρασμένα.
«Πόσες φορές την εβδομάδα κάνετε σεξ;»
«Νοερά, νομίζω καθημερινά …»
«Συγχαρητήρια! Είστε πολύ ζωντανός άνθρωπος!»
«Έχετε προσφορές και για πεθαμένους;»
«Όχι ακόμη!» συνέχισε απτόητη η φωνή «αλλά η εταιρία μας το έχει στα επόμενα πλάνα της.»
«Ο τάρανδος σας είναι πολύ πικραμένος;» αντιγύρισα εγώ τώρα.
«Τι εννοείτε;»
«Eννοώ , τα κέρατά του είναι πρόσφατα;»
«Aκούστε κυρία μου. Εγώ θα σας κάνω ερωτήσεις!»
«Καλά! Ό,τι πείτε ! Δεν είναι να ρισκάρεις τις προσφορές στις μέρες μας.»

Εκεί ακριβώς, πάνω στην καλύτερη τροπή της συζήτησης , έφαγα την τούμπα. Το κινητό μου εκτινάχθηκε, αφού διέγραψε μια ομολογουμένως  όμορφη καμπύλη, σε μια λακκούβα με λασπόνερα. Πρόλαβα να δω ότι το φωτάκι του έλαμπε ακόμη.
Όταν άνοιξα τα μάτια μου, βρισκόμουν στο Γενικό Κρατικό στα επείγοντα.
«Μην ανησυχείτε! Μια απλή διάσειση είναι» με πληροφόρησε ο νεαρός αλλοδαπός γιατρός. Θα παραμείνετε εδώ σήμερα το βράδυ και αύριο μπορείτε να πάτε σπίτι σας.»
«Ο τάρανδος;» ψέλλισα εγώ.
«Ποιος τάρανδος;»
«Aυτός που θα με πήγαινε βόλτα.»

Ο γιατρός με κοίταξε με συμπάθεια και έδωσε εντολή στην  εφημερεύουσα προϊσταμένη να με μεταφέρουν σε διαθέσιμο δωμάτιο.

(ΥΓ. Μην ακούτε αυτά που λένε για τα χάλια του Εθνικού Συστήματος Υγείας! Όλα ήταν άψογα. Μέχρι δέντρο είχαν στολίσει…  Ακόμη εκεί είμαι και δεν ξέρω αν θέλω να φύγω.)

Λίζα Διονυσιάδου

Η Λίζα Διονυσιάδου γεννήθηκε στην Θεσσαλονίκη και ζει στην Αθήνα και την Αίγινα. Σπούδασε Αρχιτεκτονική στην Σοβιετική Μόσχα και εργάσθηκε σε Αθήνα και Πειραιά. Ασχολείται με την λογοτεχνική γραφή τα τελευταία είκοσι χρόνια. Έχει εκδώσει ποιήματα (ΟΔΟΣ ΠΑΝΟΣ), μικρές ιστορίες (ΡΟΕΣ) και μυθιστορίες (ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ).

Αφήστε μια απάντηση

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.