Κραχ

Τελειώνουν τ’ αποθέματα

λέγαν  οι  χαρτομάντες

ξέφευγε  η φούσκα στα ψηλά

ανέμελη και κούφια

έρημη πόλη άμυαλη

στους δρόμους τώρα

κλαίγεσαι

τάχα ξεγελασμένη

άναστρη νύχτα άυπνη

ξένο το σώμα που αγκαλιάζει

το κορίτσι

πιο ξένο ό,τι νόμισες δικό σου

δυο παύλες κλείνουν λέξεις

και στιγμές κι εμάς

σταμάτα λες

μη το αναλύεις διαλύεται

ένα τσιγάρο να ‘χα 

μία πρόφαση

μη κάτι και συμβεί τι να συμβεί

όλοι τα χέρια νίβουν

μια ιστορία  τρόμου και αυτή.

……………………………………………………………