Το ταξί μύριζε ποδαρίλα. Το ραδιόφωνο – τι παράξενο – λειτουργούσε, και το Ράδιο-Τέμπο έπαιζε κυρίως αμερικάνικη μουσική. Ένα ασταμάτητο αλαλούμ από επιτυχίες της περασμένης σεζόν και τραγουδάκια που ήταν της μόδας πριν έναν αιώνα… Ήμασταν στο 1984, στο αληθινό 1984, λίγο πριν αναβληθούν για μια ακόμα φορά οι εκλογές. Κι όμως, σ’ αυτή την πόλη που η νυχτερινή ζωή της έπεφτε κάτω από το μηδέν μετά τις εννιά, το Ράδιο-Τέμπο ήταν όλο γλέντια και χορούς…
Διασχίσαμε το έρημο κέντρο της πρωτεύουσας, μια ισοπεδωμένη από το σεισμό περιοχή. Στις γιγαντοαφίσες τεράστια πρόσωπα νεκρών επαναστατών μας κοιτούσαν βλοσυρά, βγαλμένα θαρρείς κατευθείαν από το βιβλίο του Όργουελ. Περάσαμε τα ακαλλιέργητα χωράφια τραβώντας προς την κεντρική αγορά. Ήταν κλειστή και σκοτεινή.
Προσπάθησα να καθοδηγήσω τον ταξιτζή από το συντομότερο δρόμο, αλλά δυσκολευόμουν και πάλι να μιλήσω. Ούτε ν’ ανασάνω δεν μπορούσα καλά καλά. Το καυσαέριο και η υγρασία της νύχτας έκαναν την ατμόσφαιρα αφόρητα αποπνικτική. Θα ‘λεγε κανείς ότι ένα τέρας με κεφάλι μεγαλύτερο κι από τους μαρτυρικούς ήρωες στις αφίσες – που για μένα τα ονόματά τους δεν σήμαιναν τίποτα – είχε τη Μανάγκουα στο στόμα του…
Και μια που μιλάμε γι’ αυτό, έτσι και πάρεις βαθιά ανάσα, ειδικά στο κέντρο, θα έχεις την ευκαιρία να μάθεις πώς μυρίζει ένα πουκάμισο βουτηγμένο σε κάτουρο αλόγου…
Κατρακυλήσαμε μες στη μεγαλύτερη γούβα της πόλης, μια ηφαιστειογενή λίμνη που η απρόσμενη εμφάνισή της εκεί ξάφνιασε τους πάντες, βάζοντας τέρμα στο καυτό μαρτύριο εκατοντάδων ανθρώπων. Τώρα την είχαν μετατρέψει σε μια τεράστια δημοτική πισίνα, όπου προσφέρονταν αναψυκτικά σ’ όποιον τρελό αποφάσιζε να την επισκεφθεί. Στο βάθος υπήρχε μια μικρή καμπίνα από άχυρο ή κάτι παρόμοιο εξίσου καταθλιπτικό, αλλά τώρα στο σκοτάδι η λίμνη έχασκε τεράστια στην απουσία της. Απομακρυνθήκαμε ανηφορίζοντας προς το στρατιωτικό νοσοκομείο. Περάσαμε από τη λεωφόρο, κι ύστερα από το γραφείο του ανθυπολοχαγού, εκεί όπου σου έβγαζαν την άδεια που βεβαίωνε ότι ήσουν δημοσιογράφος και όχι πουτάνα.
Φτάσαμε.
Το ξενοδοχείο Ιντερκοντινένταλ της Μανάγκουα υψώνεται σαν πυραμίδα, πιο λευκό και καθάριο σε κάθε όροφο, στενεύοντας προς το τίποτα, με όλο και λιγότερα δωμάτια όσο ανεβαίνεις.
Και στο ρετιρέ, ο ίδιος ο διάβολος ρουφάει αχόρταγα τα βογκητά των κολασμένων.

…
Σωστά είχε μαντέψει ο ταξιτζής· πολλοί δημοσιογράφοι έπιναν εδώ απόψε. Πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι, άνθρωποι που έπρεπε να τους στήσεις στον τοίχο και να τους εκτελέσεις χωρίς δεύτερη σκέψη.
Η συμμορία των δημοσιογράφων την είχε αράξει σε μερικά τραπέζια, και όλοι γκρίνιαζαν για το πόσο πληκτικές ήταν αυτές οι εκλογές.
Κάθισα λιγάκι μαζί τους. Ήξεραν τα πάντα για μένα, αλλά ούτε που τους ένοιαζε. Αυτοί είχαν έρθει εδώ για δράση, για να δούνε τις σφαίρες να πέφτουν σαν το χαλάζι. Όσοι βρίσκονταν σε αποστολή συμφώνησαν ότι η Βηρυτός είχε πολύ περισσότερο ενδιαφέρον από τη Μανάγκουα. Οι υπόλοιποι, που ήταν μόνιμοι εδώ, προτίμησαν να μην εκφράσουν γνώμη.
Μια γυναίκα, απεσταλμένη του C.B.S. για την κάλυψη των εκλογών, είχε πάει βόρεια, στις περιοχές που γίνονται μάχες, και το μόνο που είχε καταφέρει ήταν να γίνει μούσκεμα από τη βροχή. Ήταν πολύ απογοητευμένη.
«Περισσότερη δράση θα δω όταν γυρίσω πίσω. Στο Μανχάταν γίνεται σκοτωμός για ένα ταξί».

…

Σ’ ετούτη την παρέα όποιος δεν είχε μουνί είχε μούσι. Πάντως, σ’ ολωνών τις τσέπες φούσκωναν κουτάκια με φιλμ. Κι όλοι τους έπιναν λες κι αυτό ήταν το τελευταίο τους ποτό. Έλεγες πως τώρα θα σηκωθούν να φύγουν, αλλά ποτέ δεν έφευγαν, εκτός κι αν εξαναγκάζονταν. Πάντως εγώ δεν τους κατηγορώ γι’ αυτό.
«Πρέπει να ‘χεις τα μάτια σου ανοιχτά»
«Στη Βηρυτό».
«Εκεί μάλιστα».
«Θες να πέσει πιστολίδι στη Βηρυτό; Βγάλε το φιλμ από τη τσέπη σου και άρχισε να το κουνάς επιδεικτικά…»
«Μόνο που ανασαίνεις τον αέρα τους, το στόμα σου στεγνώνει».
«Το αίμα κυλάει στους δρόμους…»
«Αυτά είναι. Ωραία πράματα».
«Πού τέτοια τύχη εδώ πέρα».

Ο Ντένις Τζόνσον (1949-2017) ήταν Αμερικανός συγγραφέας, ποιητής, δοκιμιογράφος, δημοσιογράφος. Από πολλούς κριτικούς χαρακτηρίστηκε «ο συγγραφέας των συγγραφέων των συγγραφέων».
Του απονεμήθηκαν πολλά βραβεία, ανάμεσα στα οποία τα National poetry series, (1981) , The Frost Place (1983), Guggenheim Fellowship και Whiting Award (1986), Lannan Fellowship in Fiction (1993), Aga Khan Prize for Fiction (2002), National Book Award (2007), Pulitzer Prize for Fiction στη βραχεία λίστα (2008), Pulitzer Prize for Fiction στη βραχεία λίστα (2012), Library of Congress Prize for American Fiction (2017, μετά θάνατον).
Το εναλλακτικό συγκρότημα Sonic Youth, στο 5ου άλμπουμ Daydream Nation, το 1988, δανείζεται από το μυθιστόρημα The Stars at Noon, του Ντ. Τζόνσον την πρώτη στροφή του μουσικού κομματιού «The Sprawl».

Το μυθιστόρημα The Stars at Noon κυκλοφόρησε στις ΗΠΑ το 1986.
Στην ελληνική γλώσσα κυκλοφόρησε το 1989, με τίτλο Τ’ αστέρια του απομεσήμερου, σε μετάφραση Έφης Φρυδά, από τις εκδόσεις Ζαχαρόπουλος.