«Ναι, έριχνε κάθε μέρα τα δίχτυα στη θάλασσα και δεν έβγαζε τίποτα. Και παρά την ατυχία του αυτή, δεν παράλειπε, είναι αλήθεια,  να δοξάζει το  όνομα του Αλλάχ. Ήρθε όμως κι η μέρα που ο Αλλάχ τον λυπήθηκε και κάτι βαρύ πιάστηκε μέσα στα δίχτυα του. « Θα  ‘ναι κανένα μεγάλο ψάρι» σκέφτηκε ο ψαράς και τράβηξε έξω τα δίχτυα του να δει τι είναι. Ψάρι βέβαια δεν ήταν. Απ’ ολότελα κάτι ήταν και αυτή η μεγάλη χάλκινη μποτίλια που έφεραν τα δίχτυα του. Και δεν ήταν μόνο αυτό: Πάνω στο μολυβένιο πώμα με το οποίο ήταν κλεισμένη, υπήρχε, φαινόταν καθαρά, δεν έκανε λάθος, η σφραγίδα του βασιλιά Σολομώντα. « Α, θα την πάω στην αγορά, στους χαλκωματάδες, και θα την πουλήσω σε καλή τιμή» είπε στον εαυτό του και χαμογέλασε χαρούμενα.  Έπειτα πήρε τη μποτίλια στα χέρια του και την κούνησε. «Κάτι πρέπει να έχει» σκέφτηκε και με το μαχαίρι του προσπάθησε λίγο και έβγαλε το πώμα. Καπνός, πολύς καπνός άρχισε να βγαίνει από τη μποτίλια και ν’ ανεβαίνει στον ουρανό. Κι αμέσως μέσα απ’ τον καπνό αυτό πήρε μορφή και παρουσιάστηκε ένα γιγάντιο τζίνι.

   Τα πρώτα λόγια που του είπε ήταν αυτά: « Διάλεξε τον τρόπο που θα πεθάνεις». Και επειδή ο ψαράς δεν καταλάβαινε την εχθρική του αυτή στάση, το τζίνι του είπε: « Ήμουν ένα τζίνι στασιαστής, ένα τζίνι που ξεσηκώθηκε ενάντια στο σοφό βασιλιά Σολομώντα. Αυτός έστειλε εναντίον μου τον βεζίρη του, που, παρά την υπερφυσική μου δύναμη, κατάφερε να με νικήσει και να με σύρει αιχμάλωτο μπροστά του. Μου ζήτησε ν’ αποδεχτώ την πίστη του και να του έχω τυφλή υπακοή. Εγώ αρνήθηκα φυσικά. Κι αυτή η άρνησή μου τον έκανε να με κλείσει σ’ αυτή την μποτίλια, που φέρνει, όπως είδες, τη βασιλική του σφραγίδα. Και αυτό για να φαίνεται πως η μακρόχρονη αυτή φυλάκισή μου είναι έργο δικό του. Τέλος έδωσε διαταγή στα έμπιστα τζίνια του να φέρουν τη μποτίλια στη θάλασσα και αφού ανοιχτούν αρκετά μέσα με βάρκα, να τη ρίξουν να πάει στον πάτο της θάλασσας. Κι έτσι έγινε.

   Από τότε πέρασαν χρόνια, πέρασαν αιώνες και κανένας δε βρήκε τη μποτίλια για να μ’ ελευθερώσει. Και θύμωσα τόσο πολύ γι’ αυτό, ώστε αποφάσισα να δεσμευτώ μ’ αυτή την υπόσχεση στον εαυτό μου: «Θα σκοτώσω» είπα «όποιον μ’ ελευθερώσει. Θα τον αφήσω όμως να διαλέξει τον τρόπο που θα πεθάνει». Να γιατί τώρα πρέπει να διαλέξεις και μάλιστα σύντομα τον τρόπο που θέλεις να πεθάνεις».  Βλέποντας ο ψαράς πως δεν υπάρχει περίπτωση να τον λυπηθεί το τζίνι, σκέφτηκε να νικήσει , όπως ο Οδυσσέας τον Κύκλωπα, με πανουργία. Γι’ αυτό του είπε:

– Πριν με σκοτώσεις, θα ‘θελα, τζίνι, να μάθω τούτο: πώς μπορείς να χωρέσεις μες στην μποτίλια τόσο μεγαλόσωμο που είσαι;

– Αμφιβάλλεις γι’ αυτό; είπε το τζίνι.

– Ναι, και ποτέ δεν θα το πιστέψω, αν δεν το δω, είπε με πονηριά ο ψαράς.

– Τίποτα πιο εύκολο, είπε το τζίνι κι αμέσως έγινε καπνός, που τον απορρόφησε μέσα σε μια στιγμή η μποτίλια.

Αμέσως ο ψαράς έκλεισε με το πώμα τη μποτίλια και είπε στο κακό τζίνι: « Θα σε πετάξω πάλι στη θάλασσα και θα μείνεις εκεί ως την ημέρα της Μεγάλης Κρίσης».

                                                                *

  Αυτά λέει το παραμύθι της Ανατολής. Και αυτά θα συμβαίνανε, αν ύστερα από χρόνια, ύστερα από αιώνες, δεν άνοιγε κάποιο χέρι, για τη δική μας συμφορά, ξανά τη μαγική μποτίλια. Και το τζίνι το κακό, το τζίνι που σκορπάει παντού τον όλεθρο, είναι πάλι τώρα ελεύθερο και δεν επιτρέπει στους ανθρώπους να καταλάβουν πως ο πλανήτης, με τη ζωή που κάνουν, θα γίνει κάποια μέρα ακατοίκητος γι’ αυτούς… Ποιος σοφός λοιπόν Σολομώντας, ποιος πανούργος ψαράς θα κλείσει μέσα στη μποτίλια πάλι το κακό το τζίνι, για να έρθει η φρόνηση στον άνθρωπο και να σωθεί ο πλανήτης;

*The Fisherman and the Jinnee, From The Thousand and one Nights, ( Translated  with an introduction  by N. J. Dawood )