Το κόκκινο και το μαύρο

Κυριακή πρωί, ίσως και Σάββατο ή και… δεν έχει σημασία. Μια κοπέλα διασχίζει τον δρόμο. Φορά κόκκινο μπουφάν και μαύρο παντελόνι. Στη γωνιά χάνεται αφήνοντας, για λίγο, τη μαύρη σκιά της στον τοίχο. Ένας κότσυφας, στο ράμφος, κρατά ένα κόκκινο γεράνι. Η μαυροφορεμένη γυναίκα ποτίζει την κόκκινη τριανταφυλλιά, στο μπαλκόνι. Δυο εραστές κοιμούνται ακόμη τυλιγμένοι στον κόκκινο μανδύα του έρωτα, ενώ η Μυρσίνη γράφει στίχους σε κόκκινες καρδιές και τις καρφιτσώνει σ’ ένα μαύρο σύννεφο. Ένα κορίτσι με κατακόκκινα νύχια ισορροπεί στην άκρη της στέγης κυνηγώντας ένα χελιδόνι, στο βελούδινο φως μιας Κυριακής ή Σαββάτου ή και.. δεν έχει σημασία. Και ο Ζυλιέν Σορέλ, με τα μεγάλα μαύρα μάτια και τα κόκκινα μάγουλα, ξετρυπώνει από τις σελίδες του βιβλίου με τον τίτλο «Το Κόκκινο και το Μαύρο»,* τρέχοντας πίσω από το τεράστιο κόκκινο μπαλόνι, μαυρισμένος από το ξύλο, που πάντα έτρωγε τις Κυριακές στην πλατεία.

« Θα πρέπει να ήταν άνοιξη

Γιατί η μνήμη αυτή

Υπερπηδώντας παπαρούνες έρχεται

…..

Αλλά μπορεί να ‘ναι ξένο αυτό το φόντο,

Να ‘ναι παπαρούνες δανεισμένες

Από μιαν άλλη ιστορία» **

Μα έτσι και αλλιώς κόκκινες με μαύρο σημάδι στην καρδιά είναι και αυτές…  

*Σταντάλ, «Το Κόκκινο και το Μαύρο”                                                                                                     

*  Κική Δημουλά, « Αυτοσυντήρηση»

Μαζί με μια κειμενική παραλλαγή:

Κάθε πρωί η διάθεση                                                                      ξεφυλλίζει την τοπική εφημερίδα
με  περίσκεψη
με μαύρο μπικ υπογραμμίζει
θανάτους και κηδείες

 Έπειτα 

τραβά την κόκκινη κουρτίνα                                                         και καλημερίζει                                                                                 τον περαστικό                                                                                   με το κόκκινο λουλούδι στο πέτο                                                 το κόκκινο  τριαντάφυλλο                                                             στον στον απέναντι φράχτη                                                           το παιδί με τα κόκκινα παπούτσια, που κλαίει στη γωνιά

τον ηλικιωμένο με το Alzheimer                                                  και το μαύρο καπέλο
και δυο μάτια στο χρώμα της νύχτας
στη στάση με το ξεχασμένο μπαστούνι                                                                                                                                                                                                                                                             

Κλείνει το παράθυρο, με γεύση πικραμύγδαλου στο στόμα
και σκουπίζει βιαστικά το δάκρυ                                                στο κόκκινο  φόρεμα…