Είχαμε δώσει ραντεβού έξω από το Α’ Νεκροταφείο.

Έφτασε, όπως πάντα, στην ώρα του.

Φορούσε λευκό, λινό κουστούμι

και στο χέρι κρατούσε ένα ψάθινο καπέλο.

«Ωραία μέρα να πας διακοπές», είπε.

«Δεν το λες και διακοπές», είπα.

«Αυτός πάντως την έκανε», είπε.

«Τι εννοείς;» είπα.

«Άφησε πίσω του χρέη εκατομμυρίων», είπε.

«Ο καθηγητής;» είπα.

«Ήταν άρρωστος με τον τζόγο», είπε.

«Και τι έπαιζε;» είπα.

«Τέξας Χόλντεμ, Ρουλέτα, τα πάντα», είπε.

«Και μάθημα πότε έκανε;» είπα.

«Τους έδινε να διαβάσουν τα βιβλία του για την Ιλιάδα

και την Οδύσσεια», είπε.

«Και πότε τα έγραψε;» είπα.

«Πριν τριάντα χρόνια», είπε.

«Και οι φοιτητές του τι έλεγαν;» είπα.

«Τον αποκαλούσαν ‘Φιλοκτήτη’», είπε.

«Γιατί;» είπα.

«Γιατί βρωμούσε το στόμα του», είπε.

Στο μεταξύ είχε μαζευτεί κόσμος πολύς στο προαύλιο της εκκλησίας

και του πρότεινα να μπούμε στο ιερό.

Εκεί διαπίστωσα ότι δεν γνώριζα κανέναν.

Ούτε καν τους συγγενείς του νεκρού.

Στο φέρετρο δίπλα υπήρχε ένα στεφάνι που έγραφε:

«Αιωνία σου η μνήμη αξιαγάπητε Ιάκωβε».

«Είμαστε στη λάθος κηδεία», είπα.

«Όλες ίδιες είναι», είπε.