ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ

Γνώριζε μια μοναδική ιστορία,

αλληγορία διδακτική,

που την επαναλάμβανε

με λιγοστές παραλλαγές,

μήπως και συνετίσει

τη θυμωμένη ανήλικη.

Ήταν για μια σεμνή

που προχωρούσε.

Και μια ακατάστατη,

σαρκαστική και μικρομέγαλη

που απέμενε

θεομόναχη στο τέλος,

ρακένδυτη, χωρίς τροφή….

Σε δυο δεκαετίες,

η ακροάτρια ξαναγύριζε.

Κι ετοίμαζε  

το σκηνικό του νόστου

η αφηγήτρια:

Έρημο σπίτι, παγωμένο,

χωρίς εστία και φως.

Απ’ τη  ντουλάπα

με τις λεβάντες και τα μοσχοκάρφια,

ξεκρέμασε

το κεντητό νυφιάτικό της

και την υπηρεσιακή της τήβεννο

και τα τεμάχισε συμμετρικά,

σε τετραγωνισμένα ποδόμακτρα.

Τα στρίφωσε με νοικοκυροσύνη.

Κι έφυγε.

Έστω κι αργά,

 οι πιο διδακτικές αλληγορίες

επαληθεύονται .

Και αποδίδεται δικαιοσύνη.