ΧΡΥΣΟΡΡΗΜΟΣΥΝΗ*

 Λιγόλογη και μετρημένη

 και μ΄ένα τεντωμένο δάχτυλο

που ακύρωνε τις φράσεις της,

επί δεκαετίες  ενηλικιωνόταν.

Κόσμια και σιγανή,

συμπύκνωνε το βιογραφικό της

σε μια μοναδική  παράγραφο

κι ας είχε  ζήσει πολλά.. .

Όταν της χάρισαν  το δώρο

της χρυσορρημοσύνης,

μ΄ευγνωμοσύνη σιώπησε .

Στο μονολεκτικό «ευχαριστώ» της

ένα καμπανιστό φλουρί

βγήκε απ΄το στόμα της.

 Παρέμεινε  λακωνική,

να λογαριάζει τον κίνδυνο

πληθωρισμού και υποτίμησης

και να μετράει  την απόσταση

ανάμεσα στο γράψιμο

 και τα προφορικά της.

Στην τελευταία πράξη

απήγγειλε με δυνατή φωνή,

μα δίχως κομπορρημοσύνη,

το προθανάτιό της εγκώμιο

και κληροδότησε,

γραπτά και ενυπόγραφα,

το αποθησαύρισμά της

στα βουβά πρόσωπα.

*Γίνεται αναφορά στο παραμύθι «Οι  Νεράϊδες» του Σαρλ Περώ. Στο παραμύθι αυτό η  ηρωίδα ανταμείβεται με το χάρισμα να βγαίνουν πολύτιμοι λίθοι  από το στόμα της, κάθε φορά που μιλάει.