ΕΦΗΒΟΣ
Με δεμένα μάτια συνερχόμαστε στη νιότη μας, μα ο προσανατολισμός είναι ανέφικτος. Πρωτοστατούν τα άστρα ή ο ήλιος, μια πορεία κόκκινων μυρμηγκιών προς τον εξέχοντα λοφίσκο της μητρικής εστίας ή τα ιερά των εκκλησιών που καταδεικνύουν την ανατολή σα δωσίλογοι, όμως πάντα, ο έφηβος εαυτός είναι μια προβολή με πολωτικά φίλτρα όπου τα πολλαπλά είδωλα συλλέγουν το φως από διάφορες γωνίες και οδηγούν προς έναν κεντρικό συγκερασμό. Εκεί οφείλει να υπάρχει μια δέσμη υπεύθυνη να μας δείξει την ευθεία. Μια δέσμη λέιζερ διεγερμένων διμερών. Καυτή και αμετάκλητη. Όσο το δυνατόν λεπτότερη και με ακρίβεια μικρού.
ΘΕΟΣ
Μια αραχνίτσα τριών ωρών, με το ζόρι αγκιστρωμένη σ’ ένα αρμυρίκι, σημαδεύει πεινασμένη κι αναποφάσιστη το σύμπαν. Φυσάει ένας γλυκός γραιγολεβάντες που φέρνει σκόνη, στάλες κι αλισάχνη από την αμμουδιά, ενώ στην αντικριστή νεραντζιά, άδουν ανέμελες, μια αρμαθιά σεισοπυγίδες. Ναι, ναι υπάρχει μια ιδανική τροχιά που απολήγει σε μια λιανή κι ανυπεράσπιστη μυγούλα. Μα τα υπόλοιπα 3 – 4 τρισεκατομμύρια τροχιές, οδηγούν τυφλά στα -εξ απεναντίας- ορθάνοιχτα ράμφη. Εκεί χρειάζεται ένας Θεός να αποφασίσει που θα οδηγηθεί τούτος ο νεαρός ιστός.
ΔΗΜΗΤΡΑ
Η αφύπνιση στην Άλω συμβαίνει σούρουπο, έτσι ώστε ο ύπνος να υλοποιείται μέσα στο φως. Η κατάρα της Δήμητρας, είναι τούτη• να κοιμάται με το φως και να ξυπνά μέσα στη νύχτα. Έπειτα για λίγο, όσο να συνηθίσουν τα μάτια της, κάθε σκιά, θα της μοιάζει Περσεφόνη κι ως την αυγή θα διώχνει τις πεταλίδες του φωτός που ’χουν αγγιστρωθεί στους θεϊκούς βοστρύχους της. Μα το φως στη μήτρα της, εκεί όπου άνθισε η αγάπη κι έγινε ένα πλάσμα του ήλιου, δε θα το ξεφορτωθεί ποτέ.
ΠΟΙΗΣΗ
Για όσες αρνήσεις φυτεύονται στο κενό μας, θα φυτρώνει πάντα μια αδιαμφισβήτητη κατάφαση• η άρνηση της πτήσης θα αποδίδεται στη νομοτέλεια της βαρύτητας
κι η απώλεια της νιότης, θα οδηγεί στη θεοποίηση του κάλλους• όμως πικρά διαρκώς θα διαπιστώνουμε πως δεν τα καταφέρνουμε να αποφανθούμε ούτε για την πτήση ούτε για το κάλλος, όπως περιγραμματικά κι ασθενικά μαραίνονται εντός μας με τα χρόνια. Κι αργά η γρήγορα θα καταλήξουμε τόσο ακατάλληλοι για ποίηση, όσο μια αχνή τελεία που πασχίζει να ερμηνεύσει τον τρισδιάστατο χωρόχρονο.
ΑΝΘΡΩΠΙΑ
Τι γεύση έχουν τα δάχτυλα ενός αγάλματος στραμμένα προς τη δροσιά των άστρων, την ωραιότητα απλά υμνώντας ενός πολεμιστή, ή οι φλύαρες σπηλιές εκείνης της κοπέλας με το ασύμμετρο βάδισμα τη νύχτα που προσέφερε το κορμί της, ή η αναλαμπή μιας εκκένωσης στο χθόνιο λιβάδι, οι σάρκες που βλήθηκαν εκεί και το πώς μύριζαν οι κορυφές των πεύκων μετά; Η ανθρωπιά, είναι μια ιδιότητα ενσυναίσθησης που χωράει ολόκληρο το σύμπαν, κι όχι ένα τσίγκινο παράσημο, που παραχωρείται από τον Ροταριανό Όμιλο Κηφισιάς.
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
Ο Κωνσταντίνος Λουκόπουλος γεννήθηκε στην Ελευσίνα. Έχει σπουδάσει Φυσική και Ιστορία και Φιλοσοφία της Επιστήμης. Έργα του έχουν δημοσιευτεί στο περιοδικό Πολιτιστική (1984, 1985), στο περιοδικό Ρεύματα (1992), στον τόμο Η τέχνη του Γράφειν (εκδόσεις Καστανιώτης – 1993) με βραβευμένα διηγήματα του περιοδικού Ρεύματα, σε διαδικτυακά περιοδικά (bibliothèque, Ποιείν και Στάχτες, Περί Ου), στο περιοδικό Οροπέδιο, στους συλλογικούς τόμους της διαδικτυακής ομάδας CRAFT ( CRAFTBOOK I – εκδόσεις Γαβριηλίδης – 2013, CRAFTBOOK II – ΕΤΕΡΟΤΗΤΑ– μικρές εκδόσεις – 2015), στις ανθολογίες DiP generation (εκδόσεις Θράκα – 2016, εκδόσεις Μανδραγόρας – 2018). Κείμενά του και ποιήματα, στοιχειοθέτησαν την παράσταση των Αισχυλείων 2017, Επιτάφιος εν Ελευσίνι, σε σκηνοθεσία Χρήστου Δήμα, με τη συμμετοχή της Λαϊκής Ορχήστρας Μίκης Θεοδωράκης. Εκδόθηκαν μαζί με την ομώνυμη ποιητική συλλογή σε βιβλίο το Σεπτέμβριο του 2018 υπό την αιγίδα του θεσμού Ελευσίνα 2021 – Πολιτιστική πρωτεύουσα της Ευρώπης. Σύντομα θα κυκλοφορήσουν, Οι Πόλεις το Χειμώνα, μια συλλογή με μικροκείμενα και διηγήματα μπονζάι. Για χρόνια υπήρξε συγγραφέας βιβλίων Φυσικής και επιστημονικός συνεργάτης στις εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα. Διατηρεί το ιστολόγιο: « Έλευσις, ένα ταπεινό ενδιαίτημα αθανασίας. »
