Την άνοιξη εκείνη,

έπιναν το κρασί νερωμένο

                   (ενίοτε με πάγο),

και τον έρωτα πασπαλισμένο

        με λεκτικές φιοριτούρες.

Πίσω από την πόρτα

που έμοιαζε ανοιγμένη,

δεν υπήρχε τίποτα

                            χρωματιστό.

Ένα παράξενο ερπετό

τριγυρνούσε στα δωμάτια.

Άηχο,

       σαν όλα τα ανύπαρκτα,

       όταν βουτούν στο κενό.