Δάσκαλος :

Όταν ήμουν μικρότερος , κάποιοι φίλοι και συγγενείς των γονιών μου που με έβλεπαν συχνά, έλεγαν κάθε τόσο στους δικούς μου : αυτός θα γίνει δάσκαλος. Ποτέ δεν κατάλαβα τι έβλεπαν σε μένα, στα 6, στα 7 ή στα 8 μου χρόνια. Θα ήθελα να μπορούσα να τους διαψεύσω λέγοντας ότι δεν απολαμβάνω τη ζωή μου όπως εξελίθηκε, αλλά κάτι πάντα με συγκινεί στο ότι προέβλεψαν τις επιθυμίες μου.

Ισότητα :

Τον πρώτο καιρό λοιπόν που ετοιμαζόμουν να μπω σε τάξη, η μάνα μου επέμενε να πάμε να αγοράσουμε κοστούμια, πουκάμισα, σοβαρά ρούχα, όπως θα ταίριαζαν σε έναν δάσκαλο. Ευτυχώς δεν πήγαμε ποτέ, γιατί υπερίσχυσε η εικόνα που είχα στο δικό μου μυαλό, του δασκάλου που δε χρειάζεται να ξεχωρίζει στο ντύσιμο ή στο φέρσιμο από τους μαθητές του, αλλά αρκούσαν το ύψος και τα κιλά του.

Φιλία :

Ένα από τα πρώτα πράγματα που με έμαθε η τάξη, είναι ότι οι φίλοι δεν είναι αμέτρητοι. Όπως δε θα καθόσουν ποτέ να υπολογίσεις τη ζωή σου σε μέρες, παρά σε χρόνια ή δεκαετίες, έτσι κι οι φίλοι είναι ο μονοψήφιος -σπάνια διψήφιος- αριθμός που μεγάλωσε μαζί μας ή μας βρήκε στην πορεία και δεν κομματιάζεται, αλλά μετριέται σε δεκαετίες ή χρόνια εμπειριών σε θρανίο κοινό ή διπλανό.

Ειλικρίνεια :

Τις περισσότερες φορές θαυμάζω τα παιδιά για τον τρόπο που έχουν να σου πουν αυτό που σκέφτονται ή μάλλον τον τρόπο που δεν έχουν. Αυτή η ωμή ειλικρίνεια, που με τον καιρό λειαίνεται και καμουφλάρεται, είναι κάτι που αποζητώ στη ζωή μου πια. Όχι την ωμή, αλλά την ειλικρίνεια, στις προθέσεις, στη χημεία, στο αποτέλεσμα. Αν τα καταφέρνω, είναι που σπάνια σε απογοητεύει το ξεκάθαρο.

Αθωότητα :

Εκεί που δεν τα καταφέρνω πάντα είναι να σκέφτομαι χρησιμοποιώντας περισσότερο την αθωότητα κι όχι την καχυποψία ή τις δεύτερες σκέψεις, όσο θα ήθελα. Είναι για τον ίδιο λόγο που αναρωτιέμαι γιατί άραγε να με έβλεπαν δάσκαλο οι γνωστοί των γονιών μου και πώς το εξέφραζαν έτσι; Ίσως στο τέλος η μνήμη να κρατά όσες αναμνήσεις μας ξεβολεύουν. Αλλά κι αυτό είναι καχύποπτο να το πω.

Ο Μάριος Μάζαρης είναι εκπαιδευτικός. Μεγαλώνει στον Πειραιά και μικραίνει στην τάξη. Αγαπά τους φίλους του, το σκυλί του, το ραδιόφωνο, τις φωτογραφίες και κυρίως τις ιστορίες. Όχι όλες· κυρίως αυτές που μιλούν για θαύματα, για να μπορεί να τις συγκρίνει με όσα παρατηρεί ο ίδιος. Όταν σταματήσουν οι ιστορίες, θα εφευρίσκει δικιές του.