Στον απόηχο των δηλώσεων του Μαρκ Ζούκεμπεργκ και τη μετονομασία του Facebook σε Metaverse, ε, είναι λογικό ως διαδικτυακό σεμνό και ταπεινό και αφιλοκερδές περιοδικό, να πανηγυρίζουμε!

Ο Μαρκ, λοιπόν, ανήμερα της 28^ης Οκτωβρίου (τυχαίο; Δε νομίζω!) ανακοίνωσε πως με το Metaverse αποπειράται να δημιουργήσει το «ψηφιακό επέκεινα, παράλληλα με τον πραγματικό κόσμο», όπως το χαρακτήρισε.

Βαθιά συγκινημένος και υπερήφανος ανέφερε πως έχοντας λάβει κλασσική παιδεία θέλησε το «Meta» να ορίσει την είσοδό του στον κόσμο του μέλλοντος, μιας και το «Μετά» σημαίνει «Επέκεινα».

Όχι πέστε μου, πόσοι από εμάς το ξέραμε αυτό; Και χωρίς να το γκουγκλάρουμε;

(Εδώ το λόγο έχει η Γεωργία Παπαδάκη μας και η εξαιρετική περιουϊκή Στήλη της «Η ΜΗΤΡΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ! )

Τώρα, γιατί εμείς οι Περιουίτισσες και οι Περιουίτες είμαστε υπερήφανοι;

Αν και ολοφάνερο, ας το διαλευκάνουμε κι από εδώ! Και μην ξεχάσετε να το κοινοποιήσετε, ε;

Λοιπόν:

Επειδή ως γνωστόν οσάκις φταρνιζόμαστε πάνω από το πληκτρολόγιό μας, υπάρχει κάπου στον πλανήτη ένας κακομοίρης υπάλληλος επιφορτισμένος να μας πει «γείτσες» στην μητρική μας γλώσσα, εεεεεεε -δεν θέλει και φαντασία- κάποιος από αυτούς διάβασε πριν από ένα μήνα την προκήρυξη του διαγωνισμού μας (που λήγει στις 31/10) με το τόσο όμορφο κι ενδιαφέρον και προκλητικό θέμα «Η ΕΠΟΜΕΝΗ ΜΕΡΑ», ενθουσιάστηκε και σκέφτηκε πως αυτή είναι η ευκαιρία του για αύξηση σε μισθό και μπόνους!

Έτρεξε το παλικάρι ή η κοπελούδα ή όπως θέλει να αυτοπροσδιορίζεται και να το προσδιορίζουν τέλος πάντων (για να είμαστε και πολιτίκαλι κορέκτ, μην μας μπλοκάρει καμιά ΜΚΟ), το ‘πε λοιπόν στο Μαρκ, ο Μαρκ δάκρυσε γιατί του θύμισε την κλασσική του παιδεία, σκέφτηκε το «επόμενη», του ‘ρθε αμέσως στο μυαλό το «Μετά», επειδή παραείναι κλασσικός σκέφτηκε αμέσως το «επέκεινα», έδωσε αύξηση και επιπλέον μπόνους στον υπάλληλο, ενθουσιάστηκε με την επαυξημένη πραγματικότητα στην οποία θα μπορεί να επεκταθεί μεγαλοπρεπώς, τα όσα θα αποφύγει νομικώς, κι όπως καταλαβαίνουμε όλα άρχισαν τάχιστα να παίρνουν το δρόμο τους.

Και φτάσαμε με δόξα και τιμή στην χτεσινή παρουσίαση του μεγαλόπνοου αυτού σχεδίου, επιλέγοντας κιόλας την ημέρα της εθνικής μας εορτής!

Οπότε, στείλατε δε στείλατε μικροδιήγημα-συμμετοχή στο διαγωνισμό μας, ετοιμαστείτε για μεγαλεία, αδέρφια!

Το Μετά μας έρχεται! Όσο για το Επέκεινα, ας περιμένει λίγο ακόμα, γιατί τουλάχιστον προσωπικά έχω μωρέ κάποιες εκκρεμότητες ακόμα!

Εντελώς περιληπτικά και αρχικά, γιατί πολλά έχουν να δουν τα μάτια μας ακόμα, μα (κι) αυτό μας φέρνει τρόμο:

Όλα θα έρχονται σε εμάς πια!

Δεν θα χρειάζεται δηλαδή να πάμε κάπου, να μπλέκουμε στην κίνηση, να έχει χαλάσει ο διανομέας εισιτηρίων στα τραμ και να το κόβουμε με το πόδι ή να πληρώνουμε κλήση, να αγοράζουμε το ένα κολάν πίσω από τ’ άλλο, να περπατάμε στη βροχή με γόβες προσπαθώντας να αποφύγουμε τις λακκούβες από τα έργα στους δρόμους, να μουτζώνουμε διαρκώς τους μπροστινούς μας που φρενάρουν απότομα και τους πληρώνουμε, να μας παρασύρουν τα ρέματα το χειμώνα και να μας ζαβλακώνει το λιοπύρι το καλοκαίρι, να δουλεύουμε ελαστικό 10ωρο και να τρώμε στα μούτρα και 2 ώρες κίνηση στους δρόμους (εάν δεν μας έχει έρθει κάποιος επίσημος, οπότε ο χρόνος διπλασιάζεται) και τόσα πολλά άλλα.

Θα φοράμε τα εξαρτήματά μας, ακουστικά, ειδικά γυαλιά κλπ, θα πατάμε ένα δυο κουμπάκια, θα πληκτρολογάμε έναν κωδικό (άμα τον ξεχνάμε θα μας τον υπενθυμίζει ο υπάλληλος που λέγαμε) και θα τηλεμεταφερόμαστε ή θα τηλεμεταφέρουμε όπου κι όποιον θέλουμε.

Ή θα υποδεχόμαστε στο χώρο μας το ολόγραμμα του όποιου θέλουμε –καλά, μα πόσο κουλ!…

Αχ πόση δουλειά θα έχει στο μέλλον ο Άη Βασίλης!

Μα πόσα πράγματα γλυτώνουμε έτσι, όμως:

Ας πούμε, ένα από τα καλά του «μετά», πχ, είναι πως δεν χρειάζεται να μαγειρέψουμε! Τα ολογράμματα δεν τρώνε. Οπότε θα λέμε ένα «αχ κρίμα που δεν μπορείς να δοκιμάσεις τα σκαλτσουνάκια που ‘κανα χτες» και θα καθαρίζουμε!

Καλούμε όποιον θέλουμε, έρχεται σπίτι ως ολόγραμμα, χωρίς μάσκα, δίχως να αρχίζουμε τα «βγάλε τα παπούτσια», «τίναξε το πουλόβερ απ’ τις τρίχες», “πότε έκανες το τελευταίο ράπιντ τεστ για να μην με κολλήσεις;” και άλλα παρόμοια, καθόμαστε σαν άνθρωποι (λέμε τώρα), τα λέμε, φεύγει, βγάζουμε τα ακουστικά και τα ματογυάλια κι όλα καλά!

Δεν βρωμά μασχαλίλα και ντρεπόμαστε να του πούμε «κάνε και κάνα ντους, ρε μεγάλε, το αντισηπτικό σε μάρανε!».

Εντάξει, ούτε όμορφα δεν μπορεί να μυρίσει -δεν θα υπάρχει μυρωδιά-, ούτε έχει γεύση, ούτε πιάνεται, αλλά δεν θα ψυχοπλακωθούμε τώρα, εδώ αραδιάζουμε τα θριαμβευτικά και τα θετικά…

Δεν κολλά και δεν μεταδίδει ασθένειες!

Εξαφανίζεται για πάντα ο φόβος της ανεπιθύμητης εγκυμοσύνης!

Μπορούμε να τον βάζουμε στο αθόρυβο, όταν δεν επιθυμούμε να ακούμε άλλο τα ίδια και τα ίδια!

Αφήστε επίσης που μπορούμε να είμαστε κλεισμένοι σ’ ένα δωμάτιο και μεις να έχουμε πάει ποιος ξέρει πού (μόνο ο υπάλληλος θα το ξέρει) κι ούτε γάτα ούτε ζημιά!

Πού να αραδιάσουμε τώρα όλες τις περιπτώσεις…

Ευχαριστούμε που μας σκέφτεσαι, μωρέ Μαρκ!

Meta, αδέρφια! Μeta!

…Κι ο Θεός βοηθός! Κι άμα δε γουστάρουμε τη φάση, τον διώχνουμε (τον καλεσμένο, όχι το Θεό)

ΥΓ Καλέ, πόσο μπροστά ήμουνα πριν από 20 χρόνια γράφοντας το «Please, γιαγιακούλα μου» -αναζητήστε το εάν θέλετε στα παλαιότερα άρθρα του περιοδικού.