Η ρευστή ταυτότητα είναι το κοινό χαρακτηριστικό των όντων που κατοικούν σε αυτή τη συλλογή διηγημάτων και μικρών πεζών του Φραντς Κάφκα: η αοιδός Γιοζεφίνε έχει τη συμπεριφορά και τις αγωνίες ενός καλλιτέχνη, ενώ συνάμα μοιράζεται την άχαρη καθημερινότητα του λαού των ποντικιών· δυο μπάλες από ζελατίνη εμφανίζουν ιδιότητες σκύλου – ή μήπως έχουν σιγά σιγά αποκτήσει τα χαρακτηριστικά των υφισταμένων του Μπλούμφελντ ακολουθώντας τον κατά πόδας στον ελεύθερο χρόνο του;

Μια γέφυρα μονολογεί και αναρριγά στη θέα του πρώτου διαβάτη-εραστή· ένα υβριδικό ζώο, μισό γατί μισό αρνί, βιώνει με απόγνωση τη διχασμένη φύση του· μια μπίλια σουλατσάρει για λίγο αμέριμνη, με τα χέρια πίσω από την πλάτη, έξω από τον λαβύρινθό της· μορφές της μυθολογίας διαρρηγνύουν τα μυθολογικά τους συμφραζόμενα και διεκδικούν έναν άλλο ρόλο…

Το καφκικό σύμπαν συμπλέκεται αξεδιάλυτα με το σύμπαν της ζωής μας. Τα φανταστικά όντα του Κάφκα και το μονίμως αμήχανο «εγώ» που βρίσκεται απέναντί τους φέρνουν στο φως γυμνή μιαν αλήθεια: όσο ρευστή και αδιανόητη είναι η πραγματικότητα, άλλο τόσο ρευστός και αλλόκοτος είναι ο εαυτός μας, ένα φανταστικό ον που βαδίζει παραπατώντας μέσα στη σκοτεινιά του κόσμου.

«Ὅταν εἶναι πάνω στὰ πόδια μου, τὸ ζῶο δὲν καταλαβαίνει οὔτε φόβο οὔτε ἐπιθυμία γιὰ κυνήγι. Ἔτσι κουρνιασμένο ἐπάνω μου, νιώθει ἀπολύτως εὐτυχές. Μένει πιστὸ στὴν οἰκογένεια ποὺ τὸ ἀνέθρεψε. Δὲν πρόκειται βεβαίως γιὰ καμία ἐξαιρετικὰ ἀσυνήθιστη πίστη, ἀλλὰ γιὰ τὸ ἀλάθητο ἔνστικτο ἑνὸς ζώου, ποὺ μπορεῖ νὰ ἔχει ἀμέτρητους συγγενεῖς ἐξ ἀγχιστείας πάνω στὴ γῆ ἀλλὰ πιθανῶς κανέναν κοντινὸ ἐξ αἵματος, καὶ ὡς ἐκ τούτου ἡ προστασία ποὺ ἔχει βρεῖ σ᾽ ἐμᾶς τοῦ εἶναι ἱερή. Καμιὰ φορὰ δὲν κρατιέμαι νὰ μὴ γελάσω, ὅταν ἀρχίζει νὰ μὲ μυρίζει καὶ νὰ μπλέκεται ἀνάμεσα στὰ πόδια μου καὶ νὰ μὴν ξεκολλάει μὲ κανέναν τρόπο ἀπὸ μένα. Γιατὶ σὰν νὰ μὴν ἔφτανε ποὺ εἶναι καὶ ἀρνὶ καὶ γάτα, θέλει νὰ εἶναι καὶ σκυλί. Πάντως, σοβαρά, κάτι τέτοιο πιστεύω. Ἔχει μέσα του τὴν ἀνησυχία καὶ τῶν δύο, καὶ τῆς γάτας καὶ τοῦ ἀρνιοῦ, ὅσο κι ἂν διαφέρουν μεταξύ τους. Γι’ αὐτὸ καὶ δὲν ἀντέχει τὸ ἴδιο του τὸ πετσί. Ἴσως τὸ μαχαίρι τοῦ χασάπη νὰ τὸ λύτρωνε τὸ ζῶο, ὀφείλω ὅμως νὰ τοῦ τὸ ἀρνηθῶ, γιατὶ εἶναι κληρονομιά μου.»