IN MEMORIAM Μου στερέψανε την πηγή, για να ξεχάσω τη δροσιά. Μου κάψανε τις συστάδες των πεύκων, για να μη συνομιλώ με τον άνεμο. Μου μολύνουν τη θάλασσα και δε [ … ]
Αντώνης Θ. Παπαδόπουλος: ένα ποίημα
ΤΟΙΧΟΓΡΑΦΙΕΣ Μου ‘λεγες πως οι τοίχοι έχουν αυτιά κι εγώ χαιρόμουνα που κάποιος θα μπορούσε να μ’ ακούσει. Από τότε έμαθα να κλείνομαι σπίτι νωρίς. Ξεκρέμασα τα κάδρα για [ … ]
Αντώνης Θ. Παπαδόπουλος: ένα ποίημα
ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΕΜΠΝΕΥΣΗ Ποίηση ήρθα, με το μουρμούρισμα όσων πηγών δεν στέρεψαν [ … ]
Αντώνης Θ. Παπαδόπουλος: ένα ποίημα
ΤΟ ΣΥΡΤΑΡΙ Κάποτε τ’ άνοιγε συχνά να ξεφυλλίσει τα χαρτιά του. Σαν έκανε να τα διαβάσει τα μάτια θολώνανε. Ετσι τ’ ανοίγει ολοένα και πιο αραιά. Δεν ωφελεί πια να [ … ]
Αντώνης Θ. Παπαδόπουλος: Ένα ποίημα
Η ΚΙΒΩΤΟΣ Θα ‘θελα η λύση να ήταν αυτή: Να τέλειωνε εδώ η χλαλοή, να κατακάθιζε η σκόνη που σηκώθηκε στο φευγιό μου. Θα ‘βαζα τα μικρά μου πέδιλα δίπλα [ … ]
Αντώνης Θ. Παπαδόπουλος: Ένα ποίημα
ΤΟ ΠΑΡΑΞΕΝΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ Καθώς το σκοτάδι απλώνεται πάνω στην πόλη Θ’ αρχίσεις πάλι εκείνο το παράξενο παιχνίδι των λέξεων πάνω στο χαρτί. Χωμένος στην έρημη γωνιά σου θα κρυφτείς ξανά [ … ]
Αντώνης Θ. Παπαδόπουλος: Ένα ποίημα
ΚΑΠΟΙΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ Κάποιες στιγμές περνούν και φεύγουν χωρίς να χάνονται, ακουμπώντας πάνω μας, περνούν μέσα μας. Υπνωτίζουν τη μέρα. Τη νύχτα κρύβονται στο κρεβάτι λοιδορώντας τα όνειρα ή πάλι σαρκάζουν [ … ]
Paul Verlaine «Θα ‘ναι λοιπόν…» Aπόδοση: Αντώνης Θ. Παπαδόπουλος
Θα ’ ναι λοιπόν…. Θα ‘ναι, λοιπόν μια μέρα φωτεινή: Λαμπρός ο ήλιος στη χαρά θα συμμετέχει…. Την ομορφιά σου μες στα νυφικά πιο όμορφη να κάνει θα προσέχει. Γαλάζια [ … ]
Αντώνης Θ. Παπαδόπουλος: Ένα ποίημα
ΤΟ ΣΦΟΥΓΓΑΡΙ Αιχμάλωτη στο κάδρο μένει ακόμα η στιγμή. Μα κάποτε μπορεί και ξεγλιστράει. Τρέχει τότε στον τοίχο, Στάζει στο πάτωμα. Απλώνεται στα έπιπλα, στα χαλιά, στα ρούχα. Εκεί συναντάει [ … ]
Paul Verlaine, NEVERMORE – Απόδοση: Αντώνης Θ. Παπαδόπουλος
Αχ, μνήμη, μνήμη μου, γιατί; Μ’ ασθενικόν αγέρα στου φθινοπώρου την πνοή μια κίσσα επετούσε και το δασάκι το χλωμό μια ηλιαχτίδα πέρα, σαν το αγέρι έπεφτε, μονότονα εφωτούσε.. Μαζί [ … ]
Αντώνης Θ. Παπαδόπουλος: Πέντε χαικού
I Δεν άναψες φως στη σκοτεινή κάμαρη. Μέσα σου ψάχνεις. ΙΙ Διάβασα πολύ. Όμως ποτέ δεν αρκεί. Χρόνε σε μισώ. ΙΙΙ ΄Ομορφη φύση [ … ]
Αντώνης Θ. Παπαδόπουλος: Ένα ποίημα
Η ΚΛΕΨΥΔΡΑ Μαθητής το πρωτάκουσε: Πανδαμάτωρ ο χρόνος. Γραμμή δίχως αρχή και δίχως τέλος. Το μόνο που έβλεπε αυτός ήταν ο δικός του χρόνος, που σπάνια άρχιζε και πάντα τέλειωνε [ … ]