Η θΥΣΙΑ* Τα δόντια του κάστρου πήραν να σκουραίνουν από πάνω μας. Ήταν η ώρα, που φεύγει η μέρα κι έρχεται η νύχτα. Συνυπάρχουν και οι δύο για λίγο. [ … ]
Απόστολος Καλουδάς: Δυο ποιήματα
Τηλεόραση Σαν βλέπω τηλεόραση, νιώθω συχνά πως η οθόνη με κοιτάζει σαν μάτι του Πολύφημου. Τρελαίνει το μυαλό μου: «Είσαι ο Κανένας». Θέλει να με τυφλώσει. Πάντα κάποια Οδύσσεια. [ … ]
Απόστολος Καλουδάς: ένα πεζό- ποίημα
ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ Μπήκα στα δεκατέσσερα. ‘Έχω για κεφάλι ένα μάτσο από σιχαμερά φυτά. Με επηρέασε κάτι που διάβασα, πριν μια βδομάδα. Τα χρόνια τα παλιά λάτρευαν τη Φύση. Την έλεγαν [ … ]