Ατάκτησα ξανά: με άναψα Και κρύφτηκα μετά στη ζωγραφιά μέχρι να δω Τη φλόγα να γυρνά στο ξύλο, το ξύλο στο νερό Και το νερό στον ουρανό – πάντα γυρνάνε [ … ]

Κατερίνα Αγγελάκη Ρουκ   ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΦΩΣ    Εκεί που βυθίστηκα για να σε βρω έχει χαθεί πια το ον κι άλαλος ο προφήτης της καρδιάς μου. Είσαι σε μια [ … ]

Κοίταζε το σκυλί ψηλά μ΄ όλα του τα κεφάλια, μ’ όλο του το άγχος Κοίταζε και ο ουρανός μ’ όλα του τ’ άστρα Γαβγίζοντας την ερημιά του έφευγε  Και κάλπαζε [ … ]

Νύχτα διάσπαρτη από γαβγίσματα και άστρα Σαν από χρόνια παιδικά και σαν στο ύπαιθρο Πυκνοκατοικημένη, σφύζοντας Υβριδικά όντα από μελάνι, που Με τη μουσική άλλαζαν σχήμα αδιάκοπα Σαν κάποιος να [ … ]

Γεμίζει νύχτα το παράθυρο αδειάζει ο θόλος Λοιπόν αρχίζει, πρόσεχε, να γράφεται το ποίημα: Ορίζεται πρώτα μια έκταση μικρή, μετά, το σύμπαν   Ενώνοντας από τελεία σε τελεία τον αστερισμό [ … ]

Λοιπόν, πού πάνε άραγε  τα πλάσματα μου Τα ατελή, τα πολυμορφικά, τα παντοδύναμα Όταν αθόρυβα, αθέατο Άξαφνα βαθυσκάφος αναδύεται το σώμα απ’ τον ύπνο Και, παγοθραυστικό, το ψύχος  των παράλληλων [ … ]

ΣΕΡΝΟΤΑΝ  από ώρα η ώρα, ύπουλα Διαχεόταν πάλι στον αέρα μαύρη ύλη Απ’ το περίσσευμα της Τρίτης η Τετάρτη κι εναντίον μου Κι αυτή μύριζε κρέας, όμως πάντα εγώ θα [ … ]

 Και επειδή πρέπει να μνημονεύουμε μόνο τα γενέθλια των ποιητών – και να μην αναφερόμαστε στο θάνατο, εφόσον θάνατος γι αυτούς δεν υπάρχει, τον τιμούμε με ένα απόσπασμα από το [ … ]

(Σαν σήμερα, 30 Οκτωβρίου του 1988, έφυγε από αυτή τη ζωή ένας μεγάλος ποιητής.  Στη μνήμη του, αναρτώ ξανά το κείμενο που είχα γράψει γι αυτόν…)   Απόπειρα συνάντησης   [ … ]

Δέκα η ώρα   Ίσως να ήτανε και χθες, θα  ’ναι ίσως και αύριο, δεν ξέρω Το εκκρεμές έχει μονάχα λεπτοδείκτη, δεν χτυπάει πια- Πάντως, ήτανε δέκα  και πριν χρόνια [ … ]

 Φυσά, φυσά αδιάκοπα Άνοιξε ο ασκός, δεν άδειασε ακόμα Τι φέρνει ο αέρας πάλι; Α, μόνο ένα άγραφο χαρτάκι –κι άλλο μήνυμα Α, κι άλλοι επισκέπτες Μες στις σκιές θεόρατοι, [ … ]