Παυλίνα Παμπούδη: Οδυσσέας Ελύτης
«Καλησπέρα» τραύλισα με φωνή εντόμου. «Μοιάζεις με τον Ρεμπώ» μου είπε με ολύμπιο χαμόγελο και μου έδωσε το χέρι. Ένιωσα να κοκκινίζω κολακευμένη, το ανόητο ον. Ώστε συνέκρινε τα ποιήματά…
«Καλησπέρα» τραύλισα με φωνή εντόμου. «Μοιάζεις με τον Ρεμπώ» μου είπε με ολύμπιο χαμόγελο και μου έδωσε το χέρι. Ένιωσα να κοκκινίζω κολακευμένη, το ανόητο ον. Ώστε συνέκρινε τα ποιήματά…
Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένα θηλαστικό τετράποδο, τριχωτό και παμφάγο, το οποίο εμφανίστηκε κάποτε στον πλανήτη γη μάλλον εξαιτίας κάποιου σφάλματος της εξέλιξης ή κάποιου ατυχούς πειράματος (επικρατέστερη…
Η (πέρα από την προσληπτικότητα της νόησης) έννοια «χρόνος» απασχολεί εμμονικά την Ποίηση. Προσωπικά, σε όλα μου σχεδόν τα ποιητικά βιβλία ο χρόνος παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο (στα δυο μάλιστα συνθέτει…
Την εποχή της κρίσης (η οποία δεν έμεινε στην ιστορία ως «Εποχή της Κρίσης», διότι η «Ημέρα της Κρίσης», που είχε προλάβει να προηγηθεί, τουλάχιστον ως αναγγελία κατά τις Γραφές,…
Μια φορά ήταν η μητέρα Φύση, μια νοικοκυρά πολυάσχολη, που δεν έβρισκε ποτέ καθόλου χρόνο. Ήταν από αυτές που δουλεύουν αδιάκοπα και πάλι τίποτα δεν προφταίνουν να κάνουν. Εκείνη τη…
(...) Η μητέρα (Σε λίγο, μια μητέρα μπαίνει από το χολ του μέσα χρόνου. Κάτι αφήνει, κάτι παίρνει. Ταχτοποιεί με σίγουρες μικρές κινήσεις στον αέρα τους μικρούς εκρηκτικούς μηχανισμούς.…
Σκηνή 1 Σε παιδικό δωμάτιο. (΄Ενας μεγάλος μαλλιαρός σκύλος, χοροπηδάει ανυπόμονα, ανεβαίνει στο κρεβάτι, προσπαθεί να τραβήξει τα σκεπάσματα. Ο Μάνος, με τα πολλά, αντιδρά. Αγουροξυπνημένος, ανακάθεται, χασμουριέται, τεντώνεται,…
(...) Η μικρή Ξένη βρέθηκε τότε κοντά στην σκεβρωμένη πόρτα, που σε λίγες μέρες θα την έβαφε πράσινη. Στο άνοιγμά της στεκόταν η Μεγάλη Ξένη. Τώρα ήταν ακόμα πιο γιαγιά,…
Η ΑΡΛΕΤΑ Από παιδί, πήρε δώρα πολλά, παιχνίδια θαυμαστά να παίζει: χρώματα, σχήματα, λέξεις- οχήματα, νότες. Κυρίως, μια υγρή και γαλανή φωνή, να προχωράει σε μεγάλα βάθη μπλε, στο πλέον…
Εξαργυρώνω Ναι, όπως όλοι Κι εγώ, ο άνθρωπος, σε ώρα ανάγκης Τα παιδικά μου χρόνια είχα βάλει ενέχυρο Από το πρώτο μέχρι το ενδέκατο Έτσι, όπως όλοι Τράφηκα,…
Περνά Περνά η ώρα, πέρασαν τα χρόνια Καμήλες απ’ το μάτι της βελόνας- Περνάμε πάλι και οι άνεμοι Της Ιστορίας. Αεροβατώντας Στα μαρμαρένια οριζόντια τείχη Που ορίζουνε την επικράτεια…
Ακολουθώ Ο άνθρωπος ακολουθώ το μονοπάτι Το μονοπάτι με ακολουθεί αβέβαιο Τώρα Διασχίζουμε μια τεθλιμμένη εξοχή- Όξινη χλόη Υβρίδια βασανισμένα, άνθη άοσμα Άρρωστα δέντρα Απότομα σταματημένα στην πλαγιά…