Έφη Φρυδά: έξι ποιήματα
ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ Φυσάει στη θάλασσα σήμερα, φυσάει σκοτάδι εκτυφλωτικό κι οι ανοιχτοί ορίζοντες φέρνουν σπιθίζοντα φύλλα και πουλιά. Σπείρες τα σύννεφα τρέχουν με ιλιγγιώδεις ταχύτητες προς το δικό τους κέντρο.…
ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ Φυσάει στη θάλασσα σήμερα, φυσάει σκοτάδι εκτυφλωτικό κι οι ανοιχτοί ορίζοντες φέρνουν σπιθίζοντα φύλλα και πουλιά. Σπείρες τα σύννεφα τρέχουν με ιλιγγιώδεις ταχύτητες προς το δικό τους κέντρο.…
IN MEMORIAM Μου στερέψανε την πηγή, για να ξεχάσω τη δροσιά. Μου κάψανε τις συστάδες των πεύκων, για να μη συνομιλώ με τον άνεμο. Μου μολύνουν τη θάλασσα και δε…
ΕΓΩ ΦΕΥΓΩ ΜΕΝΕΙ Ο ΚΗΠΟΣ ΜΟΥ Με τον τρόπο του Carlos Castaneda Έρχεσαι και χορεύεις στη θανή σου σε τούτη την ακτή στο τέλος της μέρας. Καθώς…
Ο Περιδάκης, σπάνια παραφθορά ονόματος (ίσως Περικλάκης), ήταν ένας πολύ ήσυχος άνθρωπος. Είχε τρία παιδιά, ένα από τον πρώτο γάμο και δύο από το δεύτερο. Σύζυγο δεν είχε, από κάποια…
«Μια ζαριά – μουρμούρισε – ποτέ δεν θα καταργήσει το τυχαίο» και συνέχισε να περπατά ανάμεσα σε άγρια χόρτα, σε εγκαταλελειμμένους κήπους ευκλείδειας γεωμέτρησης· όλα στον τόπο αυτό ήταν τρίγωνα, μικρά τρίγωνα, μικρότερα…
Η ΣΑΝΤΟΡΙΝΗ ΤΟΥ HERBERT LIST Έτσι όπως κοιτάζω το περίγραμμά σου Να ραγίζει από επιθυμία Θυμάμαι τα σώματά μας πάνω σε ιδανικά παραπτώματα Αναλογίζομαι την απόγνωση της μελλοντικής απουσίας…
Ίσως η θάλασσα Μεταξύ κενού και καινού μια ανυπόταχτη πολιτεία κατοικημένη από μυστικές παραστάσεις παραπέρα τίποτα ίσως η θάλασσα κι ένα άσπρο φουστάνι ξυπόλητο στα πέτρινα δρομάκια, στην άκρη γνώριμων…
«Λάλησε, πάει λάλησε». «Βικέντη, σύνελθε. Δε γίνονται αυτά», έκανε ο πλοιοκτήτης. Τέσσερεις κυβερνήτες του ‘φυγαν. Χωρίς να ζητήσουν καμιά αποζημίωση. Το ‘βαλαν στα πόδια μόλις πάτησαν στεριά, κοιτώντας πίσω τους…
Στάθηκε στην άκρη του βράχου κι αγνάντεψε τη θάλασσα. Δροσερή την ένιωθε, ρίγησε κι αυτός μαζί με την επιφάνειά της, γαλαζομέλανη, σε κάποια σημεία βαθυπράσινη, τι βάθος να’ χε άραγε…
Αγαπητή μαντάμ Σιλένα Ετοιμαζόμαστε για διακοπές (τώρα παίρνει ο σύζυγος την άδειά του), και θα ήθελα φέτος να πάω καλύτερα προετοιμασμένη απ’ όσο πέρυσι (που δεν διάβαζα το Περί ου…
Ένα από τα πιο συγκλονιστικά, πολύτιμα κι αξέχαστα δώρα που έχω λάβει ως τώρα στη ζωή μου ήταν μια μάσκα θαλάσσης. Ένα «γυαλί», όπως την αποκαλούσαν συχνά τότε. Μου την…
Στ’ ακρογιάλια π’ αγάπησα έχω κρύψει μια θλίψη. Σε κοχύλια ανάμεσα Βοτσαλάκια και φύκια. Κομματιάστηκε ο πόνος μου σε πολύτιμα θρύψαλα, απαλά νανουρίστηκε σε νερένια αγκαλιά. Αγκαλιά μου,…