ΑΦΗΣΑΜΕ ΚΑΤΑΚΟΙΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΠΡΟΓΟΝΟΥΣ Αφήσαμε κατάκοιτους τους προγόνους και αφουγκραστήκαμε το σύρσιμο του αγέρα να σαρώνει ακροπατήματα εκλάμψεις και υποψίες αγαλμάτων   την ώρα που κατάσκιες οπτασίες παλινδρομούσαν στο σύμπαν. [ … ]

«Και με φως και με θάνατο», ακαταπαύστως.   Αδιαλείπτως βαδίζουμε σε σπείρα ατέρμονος κοχλία. Χλομά, παγωμένα φεγγάρια φρουροί της νύχτας σε κήπους αγαπημένων, Ικέτες εκπλήρωσης παλιών και νέων προσδοκιών. Σ’ [ … ]

Σου έφερα το δώρο μου ένα μικρό χαρακτικό πορτρέτο «Το κοριτσάκι που διαβάζει». Δεν το κρέμασες.   Σε βλέπω συνεχώς μ’ έναν κανόνα ξύλινο να ευθυγραμμίζεις με στοργή στον τοίχο [ … ]

Ήταν το δίχως άλλο γεννημένος βασιλιάς. Με τις ρυτίδες μας αειθαλής και μέσα από τους φόβους μας αγέρωχος. Κι εμείς αιώνιοι ωτακουστές κάθε χρησμού του και θηρευτές του ασύλληπτου: έστω [ … ]

I   Στο μνήμα τούτο κρυώνω αλλά μόνη στέκομαι κι εκλιπαρώ. Μοίρα είναι γραμμένη στη σιωπή να ζω.   Σαν άλλη Πηνελόπη τον προσμένω τον Μενέλαο. Κουράστηκα να περιμένω. Δεν [ … ]

ΑΓΡΥΠΝΙΑ   Πάντα τη νύχτα, η ανάσα του σπιτιού γλυκαίνει, γίνεται απόκοσμη  σαν μουσική σιωπή. Το ξημέρωμα, ανακαλύπτεις  πούπουλα στη σκάλα, τη γούβα απ’ τον αγκώνα του στο μαξιλάρι κι [ … ]

(…) Τις προάλλες, κι ενώ είχε αρχίσει το πένθος για τον πρόωρο θάνατό του να ηρεμεί, ήρθε στον ύπνο μου βαθιά / ο ίσκιος του καναρινιού και μου μιλούσε: «Αχ, [ … ]

Καθημερινές συνήθειες   Τα παιδιά σου θα φύγουν σε ταξίδι στον Άρη μη γνωρίζοντας ότι σ’ απολύουν την Πέμπτη. Οι γυναίκες των άλλων σε αφήνουν ν’ αγγίζεις τα διάστιχα μέρη [ … ]

Ένιωθε από μέρες  Τη μικρή απόκλιση του άξονα Επέμενε   Όλα, σιγά σιγά Τελείως ανεπαίσθητα, Μετατοπίζονταν   Έγερνε έξω απ’ τη ζωή Κατά μια μοίρα Μια μόνο μοίρα Άτροπο.   Ένιωθε άρρωστος, [ … ]

Ασπρόμαυρα πλακάκια γυάλιζαν αυτάρεσκα, λουστραρισμένοι θώκοι κι υποπόδια. Και τα υποκείμενα  στη θέση τους, με τη σειρά,  σε στοίχιση και συμμετρία.   Κανόνες υψηλοί κι αρχές προς αποστήθιση, αλλά και [ … ]

Μέτρησα με τα δάχτυλα τις απουσίες. Απέμεινε ένας ήχος, δύο στεναγμοί. Η ζωή χωράει να περάσει ακόμα. Με θύμησες και μοιρολόγια, σε στέλνω στο καλό. Σαν τη μαύρη Κυριακή που [ … ]

Μέσα από την νύχτα, άρχισε αργά να φυτρώνει, μια ελαφριά σιωπή. Είναι αυτή η ώρα, η μαγικά λυπημένη, η ώρα που επεκτείνεται, από την  εξωτερική καρδιά, μέχρι τα αστέρια, που [ … ]