Βάλτερ Πούχνερ: Ένα ποίημα

Άκουσέ με

Άκουσέ με, που είσαι μακριά

αλλά και μέσα στο κεφάλι μου

έλα κοντά μου, τώρα, όπως είσαι

δρασκέλισε το χώρο και το χρόνο

πιάσε μια σκέψη μου και πέτα·

το πρόσωπό μου διψά για το χέρι σου.

Άκουσέ με, εσύ, που σε θυμάμαι

και μπαινοβγαίνεις στις νύχτες μου

έλα κοντά μου, τώρα, όπως είσαι

δίχως την ύλη που μειώνει την ομορφιά

δίχως τη ματαιότητα, έλα ως ιδέα

όταν κλείσω τα μάτια το σύμπαν δικό μου

και το φως σου στο κέντρο με διαπερνά.

Άκουσέ με, εσύ, που ποτέ δεν υπήρχες

αλλά είσαι κόρη του πόθου μου

είσαι η μοναξιά μου που με αγκαλιάζει

έλα κοντά μου, τώρα, όπως είσαι

να σε εισπνεύσω σαν τη δρόσο της αυγής

να σε ζεστάνω με της καρδιάς το αίμα

να είσαι η νύχτα που με σκεπάζει

και ο άγγελος που με ηρεμεί.