Αγαπητή κυρία Ρ.Β.,
Λαμβάνω το θάρρος να απευθυνθώ σε εσάς, επειδή από τη μια είστε από τις λίγες αναγνώστριές μου με ενδείξεις ζωτικών λειτουργιών και επιπλέον πολλάκις έχετε εκφράσει τις ειλικρινείς σας ευχαριστίες για τις άμεσες απαντήσεις μου στα ενδιαφέροντα και ενίοτε πικάντικα ερωτήματά σας.
Μεταξύ μας λοιπόν, αισθάνομαι κουρέλι, κυρία Ρ.Β. μου! Προ ολίγου, ο κυρ Τάσος του μίνι μάρκετ απ’ όπου προμηθεύομαι καπνικά είδη (ξέρετε, χαρτί στριψίματος, τζιβάνα και καπνό – με click away, φυσικά), με αποκάλεσε –αν είναι ποτέ δυνατόν!- «Κυρα-Σιλένα»!
Κανένας σεβασμός στην προσωπικότητά μου πια… Και να φανταστείτε, ο κυρ Τάσος είναι η πιο στενή ανθρώπινη επαφή μου όλον αυτό τον καιρό, που έχω και σε καραντίνα (στην μαμά του) τον σύζυγο. (Όχι, δεν είναι μολυσμένος, απλώς έχει ανοσία στην γκρίνια της πεθεράς μου – ενώ, λέει, δεν έχει αποκτήσει ακόμα στην μεταλλαγμένη δικιά μου.)
Και να ήτανε μόνο αυτό… Βγαίνοντας παραζαλισμένη από το κατάστημα, έπεσα πάνω σε έναν ακούρευτο μουσάτο κύριο με διπλή μάσκα, προσωπίδα, μαύρα γυαλιά και γάντια μιας χρήσης, ο οποίος ταράχτηκε τόσο πολύ που τον άγγιξε ο γοφός μου, που ούρλιαξε πριν πηδήσει με αξιοσημείωτη ευλυγισία μέσα στο μαγαζί: «Πρόσεχε πού πας, μωρή!».
Μέχρι και διερχόμενοι ντελιβεράδες φρέναραν απότομα εξαιτίας της κραυγής του! Οπότε, ήρθε η σειρά του μαγαζάτορα να με αποτελειώσει: «Μην την φοβάστε, κύριε, όλη μέρα μες στα βιβλία είναι η κυρα-Σιλένα μας, δεν κολλάει!» Έτσι όπως ακριβώς λέω κι εγώ σε όσους φοβούνται την σκυλίτσα μου, όταν αυτή τρέχει κατά πάνω τους χαρούμενη, στα άπειρα καθημερινά Β6 μας: «Μην φοβάστε, δεν δαγκώνει!».
Τέλος πάντων, δεν ξέρω εάν έχω κάτι να σας ρωτήσω, κυρία Ρ.Β. μου. Ήθελα απλώς κάπου να μιλήσω, χωρίς να χρησιμοποιήσω καμία πλατφόρμα, καμιά οθόνη, κανένα καλώδιο κι ακουστικό. Είδα κι έπαθα να τα μάθω, όμως κουράστηκα πια με όλα αυτά, αγανάκτησα! Έχω εθιστεί στις οθόνες αφής, στις εφαρμογές και στα restart και τα login!
Προχτές –ω ναι, ναι- πήγα να ζουμάρω με τα δάχτυλα πάνω στον καθρέφτη του μπάνιου, για να δω καλύτερα ένα μπιμπίκι κάτω από το μάτι μου –οποία κατάντια (το ότι πήγα να ζουμάρω, όχι φυσικά το μπιμπίκι!)…
Αφήστε που –μεταξύ μας και πάλι- πώς να βγω σε τηλεδιάσκεψη με δέκα πόντους ρίζα; Και καλά, πέστε πως βάφω τσάτρα πάτρα τα μπροστινά…με φαντάζεστε να χρειαστεί να γυρίσω να πιάσω κάτι από πίσω και να εμφανιστεί το πίσω μέρος της κόμης μου ως τρέιλερ για τα 101 σκυλιά της Δαλματίας;
Πώς να εμφανιστώ –αυτό που το βάζετε;- με το λαιμό μου να γέρνει (προς τα δεξιά κιόλας, αλλά ευτυχώς στην οθόνη φαίνεται προς τα αριστερά), εξαιτίας αυτού του άτιμου αυχενικού κι εκείνου του εξαιρετικού χειροπράκτη που μένει μακριά, εργάζεται μαύρα και διστάζει να ρισκάρει τα 300ευρώ πρόστιμο, προκειμένου να έρθει για το εβδομαδιαίο μου θεραπευτικό μασάζ;
