Ψυχογράφημα

Αυτός ο γλάρος

που πετάει μέσα μου,

είναι διωγμένος

απ‘ τον ουρανό ;

ή μήπως κουράστηκε

πλοία να ακολουθεί;

Άτιτλο

Εκείνη την ώρα

έλιωνε η Κυριακή

και καθόλου δεν μέτραγε

αν θάλασσα και ουρανός

γίνηκαν ένα.

Αδιάφορα όλα,

όταν πέφτει η νύχτα.

Η Φάλαγγα

 Φιγούρες περνούν.

Περνούν και φεύγουν.

Σιδερένιες οι μπάλες,

δεμένες στα πόδια τους.

Ήρεμη η φάλαγγα

σιγοτραγουδάει.

Κάποτε το βουητό

διακόπτεται

από δυνατά ουρλιαχτά

που σπάνε τις αλυσίδες.

“Τρελός” ! “Tρελός” !

Ακούγεται τότε

ο ήχος της φάλαγγας

“αδελφωμένος“.

Η μπάλα κυλάει

δίχως πυξίδα.

Αφήνει μια τρύπα

να χάσκει ορθάνοιχτη.

Φιγούρες περνούν.

Περνούν και φεύγουν.

Μια λυπημένη ιστορία

Μια τυχαία συνάντηση,

ξαφνικός πυρετός,

ένα τέλος αναμενόμενο.

Ένα παραμύθι με λαβωμένο δράκο

που παρίστανε το ήμερο λιοντάρι

και νεράιδα αφηρημένη,

που ξεχνούσε διαρκώς την πυξίδα της.

Μια πληγή που αιμορραγεί ασταμάτητα,

βάφοντας κόκκινα,

τα κρύα, μαρμάρινα σκαλιά,

κάτω από Ιωνικά κιονόκρανα.

Ένας δράκος που ξεφυσάει απ’ τα ρουθούνια του

καρβουνιασμένες εκτάσεις που άφησε πίσω του,

που πορεύεται δίχως έλεος,

φορώντας χαίτη λιονταριού.

Ένα όνειρο, που έρχεται έξαφνα

και σε γλυκαίνει απρόσμενα,

μα φεύγει όταν το ποθείς,

αφήνοντας τρύπα στην ομορφιά.

‘Ολα αυτά ήταν η μικρή ιστορία τους.

Υπάρχει ηθικό δίδαγμα ;

Δεν υπάρχει !

Όπως ποτέ δεν υπάρχουν ηθικά διδάγματα

σε μοιραίες ιστορίες.

 Οι ρινόκεροι

Πόσο να τρέξεις

μες το παραλήρημα,

όταν τριγύρω,

οι ρινόκεροι

πολλαπλασιάζονται ;

Χαϊκού

Mια καλημέρα,
με λεκέδες του ήλιου

πάνω στις πλαγιές

Νεκρή φύση

Να ζωντανεύουν οι πίνακες

και η “φύση νεκρή” !

Να ξεχύνονται οι εικόνες

από το πλαίσιο στο πάτωμα !

Το νερό του ποταμού

να μουσκεύει το χαλί !

Οι πέτρες από το βουνό

να ροβολούν στον καναπέ

και η ζωή να γίνεται εικόνα