Στις πιο σημαντικές σκηνές του Γκόγια βλέπουμε θαρρείς
τους ανθρώπους του κόσμου
ακριβώς τη στιγμή που
τους αποδόθηκε για πρώτη φορά ο τίτλος της
«πάσχουσας ανθρωπότητας».
Σφαδάζουν πάνω στο χαρτί
με τη γνήσια οργή
της συμφοράς.
Στοιβαγμένοι
Βογκώντας με βρέφη μαζί και ξιφολόγχες
κάτω από τσιμεντένιους ουρανούς
σε τοπίο ασαφές μ’ ανατιναγμένα δέντρα
αγάλματα σκυφτά νυχτερίδας φτερά και ράμφη
αγχόνες ετοιμόρροπες
πτώματα και σαρκοβόρους πετεινούς
κι όλα τα έσχατα τέρατα
βγαλμένα από τη
«φαντασία της καταστροφής»
να ουρλιάζουν
κι είναι τόσο αληθινά γαμώτο
που μοιάζουν ακόμα να υπάρχουν
Fusilamiento en un campo militar. Goya
Και υπάρχουν
Μόνο το τοπίο έχει αλλάξει
Παρατάσσονται ακόμα απ’ άκρη ως άκρη στους δρόμους
τυραννισμένοι από λεγεωνάριους
από ψεύτικους ανεμόμυλους και παλαβωμένους πετεινούς
Οι ίδιοι άνθρωποι είναι
μακρύτερα μόνο απ’ την πατρίδα
σε αυτοκινητόδρομους με πενήντα λωρίδες φάρδος
σε μια ήπειρο από μπετόν
διαιρεμένη από ανούσιες διαφημιστικές πινακίδες
που εικονογραφούν ηλίθιες φαντασιώσεις ευτυχίας
No hay quien nos desate (Can’t anyone untie us) Goya, Plate 75 from ‘Los Caprichos
Το σκηνικό δείχνει
λιγότερα όργανα μαρτυρίων
αλλά περισσότερους βασανισμένους πολίτες
μέσα σε βαμμένα αυτοκίνητα
με αλλόκοτες πινακίδες αυτοκινήτου
και μηχανές
που κατασπαράζουν την Αμερική
Desastres de la Guerra (The Disasters of War), Goya
