Και πού λοιπόν ο Μάης φέτος

πού τα στεφάνια του;

Ανθίζουν αναφυλαξίες, τρόμοι, αλλεργίες, εξανθήματα

θάλλει η θλίψη

διακλαδίζονται αναρριχώμενα παράσιτα

μελαγχολίας, ανασφάλειας

Φήμες κυκλοφορούν: ήρθε ο Μάης

ή πήγε αλλού;

σε άλλο άστρο σ’ άλλο παράλληλο;

 Συνάντησε στα πεζοδρόμια

την ταπεινή, ηρωική εμπροσθοφυλακή

τα χαμομήλια και τα άνθη του ζοχού

να προσπαθούν να σπάσουν το τσιμέντο; 

Κατάφερε να ’ρθει σαν κλέφτης;

Χτύπησε πόρτα δίχως μαγιάτικο στεφάνι;

Τον ακούσατε;

Φήμες

ΙΙ

Βγαίνει ο μάγος της φυλής, ανάβει ο ήλιος, συμβαίνει άνοιξη

κάτι σαν Μάης, μα καμιά εγγύηση-

(Κι όμως ακόμα επιμένουν

πίσω απ’ τα κάγκελα του Πάρκου

τιμωρημένα ισόβια, ναι, αύριο πεθαίνουν

η παπαρούνα, το μη με λησμόνει

η οξαλίδα, το φτερό ή αλεξίπτωτο, το άνθος κλέφτης

κι ο θόλος της γλυσίνιας σαξ, βαθαίνοντας

το μπλε στον ουρανό

όπου τα χελιδόνια γράφουν ανορθόγραφους χαιρετισμούς

και πιο ψηλά, το άρωμα της άσπρης ακακίας που  μας δίνει άφεση

 Κι όμως να,  τσακ  προκαλείται αυτανάφλεξη

στο μουδιασμένο νου

έτοιμος πάλι πυροκροτητής νέου βλαστού 

κι ενοφθαλμίζεται ξανά ο Μάης

 στο ταυ του τραύματος -)

ΙΙΙ

 μη!  μη!  

ερωτικά επιφωνήματα τινάζονται

κορφούλες νέες ξαφνιασμένες στα κλαδιά

στάζουν οι οφθαλμοί δροσιά

λάμπουνε  των φυτών οι απαλές ακροποσθίες

του βίου τα ερωτηματικά απλώνουν έλικες στον ήλιο

χορογραφεί το αεράκι την απάντηση

Φως εκκωφαντικό

πασχίζει,

τίποτα δεν κατορθώνει

την απομάγευση του Μάη-