Σαν τα μικρά σκυλιά

“Παρακολουθήσαμε τα παιδιά που επέστρεφαν από την λιπαρή, θαρρείς, θάλασσα. Οι φωνές τους, που αντηχούσαν κάτω από τη καμάρα της γέφυρας, γρήγορα έσβησαν. Σε λίγο δεν φαινόταν ούτε ένα ζευγαράκι. Οι ερωτευμένοι είχαν χαθεί πίσω απ’ τους αμμόλοφους, πλάγιαζαν εκεί κάτω ανάμεσα στα κονσερβοκούτια και στα μπουκάλια του καλοκαιριού που περνούσε κι έφευγε, με παλιόχαρτα να ανεμίζουν γύρω τους, και τη λογική να έχει πάει περίπατο. Άγνωστοι, ζαρωμένοι πάνω στα τοιχώματα, με τα χέρια χωμένα βαθιά στις τσέπες και τα τσιγάρα να σπιθίζουν, είχαν τα μάτια καρφωμένα, νόμιζα, στο σκοτάδι που πύκνωνε πάνω από την έρημη αμμουδιά, ίσως όμως τα μάτια τους να ήταν κλειστά. Ένα τρένο πέρασε με φόρα πάνω από τα κεφάλια μας τραντάζοντας τη γέφυρα. Στην ακτή, πίσω από το τρένο που χανόταν, σύννεφα καπνού συναθροίζονταν ψηλά, σαν φτερωτά ράκη, σαν κούφια σώματα μεγάλων πουλιών, μαύρων σαν σήραγγες, για να σκορπίσουν νωχελικά. Στάχτες έπεφταν μέσα από ένα αέρινο σουρωτήρι και το υγρό σκοτάδι έσβηνε τις σπίθες πριν ακόμα αυτές φθάσουν στην άμμο. Την προηγούμενη νύχτα μικρά και σβέλτα σκιάχτρα έσκυβαν μαζεύοντας διάφορα πάνω από τις ράγες, και ένας μοναχικός ρακοσυλλέκτης περιπλανιόταν με αξιοπρέπεια στην άλλη άκρη, πέρα στα τρία μίλια, με ένα ζαρωμένο σακί από κάρβουνα και το ραβδί κάποιου φύλακα του πάρκου με την ατσάλινη άκρη. Τώρα, κουκουλωμένοι μέσα σε σάκους, κοιμόνταν στην παρακαμπτήρια γραμμή, με τα κεφάλια ακουμπισμένα σε σκουπιδοτενεκέδες, τα μούσια τους αχυρένια, μέσα σε φορτηγά για κάρβουνα με τη σκέψη στη φωτιά, ξαπλωμένοι πέρα από τα περιμαζέματα στην πλάκα του τελειωμένου απ’ τη ζωή κοντά στα καπηλειά του Φίσγκαρντ Άλεϊ, όπου πότες φωτιστικού οινοπνεύματος έπεφταν χορευτικά στα χέρια των αστυνομικών και, στα κατώφλια και σε τρύπες στους υγρούς τοίχους, γυναίκες που ‘μοιαζαν με μουλιασμένα ρούχα μέσα σε σκάφες, περίμεναν βρικόλακες ή πυροσβέστες. Τώρα η νύχτα είχε πέσει πάνω μας για τα καλά. Ο άνεμος άλλαξε. Άρχισε να ψιλοβρέχει. Οι αμμουδιά έσβησε, δεν υπήρχε πια”.