ΘΕΟΜΑΧΙΑ

 Μήτε  ο φόρος ο ληστρικός

 που έρχεται ανελέητα και ορμητικά σαν αυγουστιάτικο μελτέμι,

 μήτε η αρρώστια

που χτυπάει γύρω μου κι ακόμη  ασύστολα μ’ αποφεύγει,

μήτε ο Θάνατος  που βάζει τελεία και παύλα σε όλα

και που έρχεται – σίγουρα έρχεται –

 νυχοπατώντας και ύπουλα

 με θλίβουν και συννεφιάζει η σκέψη μου.

                                   *

Εκείνο που φέρνει την άναστρη

και ζοφερή νύχτα μέσα μου

είναι η Θεία Δικαιοσύνη

– η γνωστή Θεία Δικαιοσύνη-

 που καθρεφτίζεται φιλάρεσκη γυναίκα στη λίμνη

 της ανισότητας

 και τις αδικίας

 και που όλες οι συμφορές του ανθρώπου

 σκεπάζονται και πνίγονται στο λιβάνι της λήθης

 και της μάταιης προσευχής

  με τούτη τη χαριστική βολή:

 ΗΤΑΝ ΘΕΛΗΜΑ ΘΕΟΥ !

                                      *

 Ήταν θέλημα Θεού λοιπόν

 που σωριάστηκαν ανάμεσά μας βουνά, ποτάμια

 και θάλασσες, ουρανοί και έγκατα της γης∙

 και τώρα – που είμαι νόμισμα άλλης εποχής-

 ήταν πάλι θέλημα Θεού

 που  σ’ έφερε λουλούδι του αγρού ειρωνικά στο δρόμο μου…

 Ο φθόνος των θεών σε όλο το μεγαλείο του.

                                     *

  Την ανθρώπινη κακία

  την ήπια στο κρασοπότηρο και την άντεξα.

  Τη θεϊκή μάχομαι τώρα,

  αυτή που δεν τη χωράει

  καμία υπομονή

 καμία ανεκτικότητα

 καμία ψυχή του ανθρώπου.

Μήτε θεού γιος είμαι όπως ο Ηρακλής,

Μήτε θεάς όπως ο Αχιλλέας.

Μόνο την ομορφιά ξέρω να ζωγραφίζω.

Η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο, είπε Εκείνος.

Αυτό είναι το μόνο μου όπλο,

το μόνο που και θεούς τιτρώσκει θανάσιμα.

                                                        *

Κι αν σου τα λέω τώρα αυτά, my fair lady,

είναι γιατί μ’ ακούει ο Θεός και θυμώνει.

Και εγώ, άνθρωπος του Λουκρήτιου,

μόνο έτσι Τον νιώθω μέσα μου:

ΘΥΜΩΜΕΝΟ .