O µαρκήσιος του Μπραντοµίν, «άσχηµος, καθολικός, διεστραµµένος», αλλά και ιδιαιτέρως συναισθηµατικός, αφηγείται τις αναµνήσεις της πλουσιότατης ζωής του: ιστορίες υψηλής αισθητικής, πλεγµένες και κεντηµένες µε έρωτα, µε θάνατο, µε φιληδονία, µε µυστικισµό – ακόµα και µε εξάρσεις πατριωτισµού.

Οι Σοvάτες, σύµφωνα µε τον τίτλο που ο Βάγιε Ινκλάν έδωσε στα «Αποµνηµονεύµατα του µαρκησίου του Μπραντοµίν», είναι τέσσερις νουβέλες, µία για κάθε εποχή του έτους και της ζωής του ήρωα (Άνοιξη, Θέρος, Φθινόπωρο, Χειµώνας), αλλά µπορούν να θεωρηθούν και ως ένα αρθρωτό µυθιστόρηµα.

Ο Βάγιε Ινκλάν, µε γλαφυρή γλώσσα και έντονο το στοιχείο του συµβολισµού, µέσα από τα µάτια και τις αναµνήσεις του µαρκήσιου του Μπραντοµίν ο οποίος, γέρος πλέον, µετά τις περιπλανήσεις του σε Ιταλία, Μεξικό και Γαλικία, επιχειρεί να ανασυνθέσει τον κόσµο του 19ου αιώνα, προσφέρει στον αναγνώστη ένα πανόραµα της εποχής της κατάρρευσης της Ευρώπης –τόπος που κυριαρχεί στη σκέψη των Ισπανών διανοουµένων της εποχής– και καταγράφει µια εστετίστικη θέαση της ζωής µέσα από µια συγκεκριµένη ιδεολογία. Σε αντίθεση µε τον αστικό ρεαλισµό άλλων έργων της εποχής, εδώ, ο έρωτας, ο θάνατος και το κοσµικό στοιχείο περιβάλλονται από µια ιερότητα.

 Ο αποσπασµατικός λόγος του Βάγιε Ινκλάν, η διάχυτη ειρωνεία, το χιούµορ, η διακωµώδηση, στηριγµένη στην αισθητική υπερβολή, καθιστούν τις Σοvάτες µοναδικές στη λογοτεχνία του πρώιµου 20ού αιώνα.