Κάποιες φορές οι παππούδες διηγούνται στους εγγονούς παραµύθια για δράκους και ιππότες. Άλλες φορές, πάλι, ξεφεύγουν από τα συνηθισµένα και τους λένε παραµύθια (;) για κοµπίνες και τραπεζικά κυκλώµατα.

Μια φορά κι έναν καιρό, εγγονέ µου, ήταν ένας Κ. που ήθελε να γίνει µεγάλος. Κι έγινε ο Μεγάλος. Κουµάσι θα τον έλεγε κάποιος, Καταφερτζή κάποιος άλλος.
Όπως και να έχει, µέσα θα έπεφταν και οι δυο. Ο Κ. , ένα Καταφερτζίδικο Κουµάσι, κατάφερε µε το λαµπρό µυαλό του και το σκάνδαλό του, να σηµαδεύσει µια ολόκληρη εποχή.

Στο «Κ», ο αφηγητής-παππούς, διηγείται «µια ιστορία µε ήρωα το χρήµα». «Στην εποχή που µπαίνουµε» λέει στον εγγονό του, «εποχή που εγώ δε θα τη ζήσω, αλλά θα τη ζήσεις εσύ, το χρήµα, που πάντα κυβερνούσε τον κόσµο, θα εξακολουθεί να τον κυβερνά, αλλά χωρίς σάλτσες που άλλοτε το σκέπαζαν. Σήµερα το χρήµα είναι γυµνό, καµιά ιδεολογία, καµιά σταυροφορία δεν το ντύνει. Είναι το χρήµα για το χρήµα, όπως λέµε η Τέχνη για την Τέχνη».

Και κάπως έτσι, ξετυλίγεται το νήµα µιας ιστορίας, πρωτοφανούς για τα ελληνικά δεδοµένα. Είναι η ιστορία του έξυπνου γιου ενός ελαιοχρωµατιστή µετανάστη που ζήτησε να γίνει παντοκράτορας, για να καταλήξει, µετά από µια τρελή τροχιά µε δύναµη, διαφθορά και διαπλοκή, στη «δίκη του αιώνα» και στα κάγκελα της φυλακής.