Τα «Αδέσποτα σκυλιά. Αδέσποτα γραπτά» είναι ένα βιβλίο 70 σελίδων, αλλά το «ψαχνό», αφαιρώντας μότο, ενδιάμεσους τίτλους, περιεχόμενα και λευκές (δεν υπάρχουν υποσημειώσεις, ούτε επισημειώσεις), είναι όλες όλες 47. Σ΄ αυτές τις 47 σελίδες βγαίνει ένας ποιητής ειρωνικός, αυτοβιογραφικά ουσιώδης, με ελεγχόμενο συναισθηματισμό, με μηδενική εκζήτηση (τη μάστιγα αυτή του ποιητικού λόγου), με λανθάνουσες και χαίνουσες μνήμες παιδικής ηλικίας και παλιάς οικογένειας. Ένας δημιουργός που μου θυμίζει, ταυτόχρονα, τους περισσότερους από τους ποιητές που εκτιμώ (Καβάφη, Καρυωτάκη, Καβαδία, Αναγνωστάκη, Κατσαρό, Σινόπουλο, Ασλάνογλου, Πατρίκιο, Τσάντα, καθώς και το μακαρίτη φίλο μου Διονύση Μενίδη), ένας αταλάντευτος χρήστης της δημοτικής και του μονοτονισμού (μας έχουνε πρήξει οι πολυτονιστές, ειδικά στην ποίηση). Και πρόσθεσε: το αναπάντεχο στην επιλογή και/ή διαπραγμάτευση πολλών από τα θέματά του, συν νεορεμπέτικη μαγκιά συν αντρική ποίηση (ό,τι κι αν σημαίνει αυτό- κι ας με βρίσετε), συν προκλητική επιγραμματικότητα. Ακόμα, δεν κρύβω ότι ένας από τους λόγους που μ΄ αρέσει το βιβλίο είναι ότι μού θύμισε και τη δική μου ποίηση.
(…)
