Αρκεί

Το χαλάκι, κόκκινο σαν Μάης,
περιμένει στην εξώπορτα
τα βήματα σου

Ο χρόνος σταμάτησε το ρολόι
και κάθε χτύπος
ανοίγει με βία τα μάτια

– Να πάρω το κουτάλι, σχήμα κοίλον,
την κούπα με τις γάτες,
για ένα ζεστό
κάτι να πάρει τη φωνή – τις φωνές

Ξέρεις, η ανημπόρια φέρνει κρύο

Γέρνω πάνω στα έπιπλα απαλά
στη σκόνη γράφω λέξεις

Επικοινωνώ

Η μοναξιά είναι η αγανάκτηση της αγάπης.

Αρκεί…

Η λύπη

Η λύπη γράφεται όπως επιθυμείς
χαμαιλέοντας είναι δεν είναι λέξη

– Πάρε μαζί σου το σημειωματάριο!
θα σου χρειαστεί όταν φτάσεις στη θάλασσα

η λύπη, λοιπόν, ώρες ώρες γαυγίζει σα δαρμένος σκύλος
κι άλλοτε φοράει τα καλά της και περιφέρεται στο δρόμο
μήπως και τρυπώσει σ’ ένα βλέμμα ή σε κάποιο υπόγειο

– Πήρες μαζί σου σημειωματάριο;
θα σου χρειαστεί όταν φτάσεις στον Κήπο.

δεν την περιορίζει τίποτα, ωστόσο, όποτε κι αν θέλει,
έτσι ντυμένη μπαίνει και εκεί που δεν φαντάζεσαι,
κατεβάζει τα στόρια και στρογγυλοκάθεται.

Είναι βασίλισσα η λύπη

-Πάρε μαζί σου χαρτομάντηλα
θα σου χρειαστούν όταν φτάσεις στη λύπη