Ο Ιησούς στο Όρος των Ελαιών

“  …καὶ θεὶς τὰ γόνατα προσηύχετο… καὶ γενόμενος ἐν ἀγωνίᾳ ἐκτενέστερον προσηύχετο· καὶ ἐγένετο ὁ ἱδρὼς αὐτοῦ ὡσεὶ θρόμβοι αἵματος καταβαίνοντες ἐπὶ τὴν γῆν.    Κατά Λουκάν Κεφ. 22, 41 και 44 

Οι φίλοι αποκοιμήθηκαν.
Μέσα στο δάσος της ψυχής μας οι πνοές τους
ψιθυρίζουν στα φυλλώματα της θύμησης.
Μόλις που ακούγονται, σε ώρες μεγάλης γαλήνης!
Σκεπασμένοι το βάρος της λύπης – της δικής σου –
δεν θα νιώσουν τη δροσιά του ιδρώτα σου
που κυλά στο μέτωπό σου η αγωνία.
Κι αν ακόμη σε είδαν τη στιγμή της μεγάλης ταραχής,
κι αν άκουσαν από το στόμα σου για τη μοναδική σου ώρα,
τώρα που ξεκινάς για ν’ απαντήσεις τον εαυτό σου
και να μονομαχήσεις μαζί του στην κορυφή της μοναξιάς,
οι φίλοι δεν μπορούν να σ’ ακολουθήσουν.

Με τα μέλη βαριά από κούραση
κοιμούνται, στο δάσος των αναμνήσεων.

Αναβλάστηση

Κι αν κόψεις τον κορμό του παλιού δέντρου

πάλι οι ρίζες οι δυνατές θα πετάξουν βλαστάρια –

υπόσχεση νέων, λαμπερών φυλλωμάτων.

Ίσως μόνο στη μνήμη και σε μιαν άλλη ζωή,

όπου βλασταίνουν ξανά οι άνθρωποι

από την άλλη μεριά του κόσμου –

όχι από αυτή που βλέπουμε το ίδιο πρόσωπο νεκρό

με τα σημάδια μιας ταραχής ανεξάλειπτης,

του κλειστού μας κόσμου την ταραχή!

Οι άνθρωποι, όσο κι αν προσπαθείς,

βλασταίνουν στη μνήμη,

προχωρούν με πρόσωπα καθαρά,

όπως τους αγάπησες την πρώτη φορά,

σε μια ζωή που ανασαίνει σαν κοιμισμένο παιδί,

πέρα απ’ τα σημάδια μιας ταραχής ανεξάλειπτης

του κλειστού μας κόσμου την ταραχή!