Η ΓΑΤΟΥΛΑ ΜΠΙΑΝΚΑ

Άσπρη μαλλιαρή γατούλα,

μια χαδιάρα νοστιμούλα,

ξέρει λίγα ελλονικά,

γαλλοκά κι ισπανιοκά.

Η καρδιά της μες στα στήθια

–δεν σας λέω παραμύθια–

δίνει σ’ όλους μετρητά,

με μια λέξη «νιαουρητά».

Μια φορά η Αναστασία

με τον Πάρη, την Ηρώ,

κάναν ακαταστασία

παίζοντας με το νερό.

Η Μπιάνκα σαν τους είδε

χαμογέλασε και πήρε

απ’ το πιάνο δυο βιβλία

με ουρά: Γατοπαιδεία!

Διάλεξε προπάντων ένα

για τη νοηματική –

δεν το άγγιζε κανένα

λάθος στη γραμματική.

Και συλλάβισε με χέρια,

 που ’χαν μάτια γαλανά,

όλα τ’ ουρανού τ’ αστέρια –

γκράτσιας ε βουαλά!

ΠΕΤΑΕΙ, ΠΕΤΑΕΙ

Αν δεν πετάει ο γάιδαρος, μηδέ πετάν οι αγγέλοι.

Χωρίς φτερά, σκεφτείτε το, θα θύμιζαν αγέλη.

Μακάρι να ήμουν γάιδαρος, να ’ξερα να πετούσα.

Βλέπω να κάνει πράγματα που εγώ δεν θα μπορούσα.

Παρέα με τους αετούς και με τους Αρχαγγέλους

να ’μουν κι εγώ μια πένα τους στην εγγραφή μου ως μέλους.

Δεν ήρθα ωστόσο κατά δω να με παραμυθιάζω.

Το παραμύθι τέλειωσε, τον γάιδαρο θαυμάζω.

Δείχνει το δρόμο να πετά η φαντασία κι η τόλμη

που τα φτερά τους κυβερνάν χίλιες χιλιάδες κόσμοι.