Υπάρχει σύγχρονο θριαμβικό χοροθέατρο που συμφιλιώνει όλα τα γλωσσικά στρώματα και υποστρώματα καταργώντας τα στεγανά ανάμεσα σε ιδεολογίες, πεποιθήσεις, προκαταλήψεις και προκατασκευασμένες ιδέες.
Ο μύθος σαφής, το «στόρυ» θολό, επίτηδες. Ο Σίσυφος ανασταίνεται και εκπίπτει, όπως ο Λειδινός, ο Άδωνις, ο Πενθέας, ο Βάκχος-Διόνυσος, κατασπαράζεται από τις Μαινάδες-σκύλες όπως ο Ορφέας κι ο Ευριπίδης.
Η παν-ερωτική ένωση με το Όλον/Άπαν προς τιμήν τού Πανός έχει πάντα κόστος τον πόνο, σε μία γλώσσα που η οδύνη είναι αναγραμματισμός τής ηδονής.
Κυκλική η αφηγηματική δομή αυτού τού εικαστικού αριστουργήματος με το βακχικό «ηχητικό τοπίο». Κραυγές και ουρλιαχτά αφ’ ενός, εικαστικές δημιουργίες αντάξιες τού Rodinκαι της CamilleClaudelαφ’ ετέρου.
Πώς να αντέξεις τόση ομορφιά όταν θα πρέπει να βγεις έξω μετά, όταν έρχεσαι απέξω και κατακάθεσαι ήσυχα και όμορφα στη γωνιά σου, να αράξεις και να ξεχαστείς, όμως δεν σε αφήνουν τα στοιχειά επί σκηνής, ξυπνάς σε μιαν άλλη πραγματικότητα με παραλλαγμένη κατάσταση τής συνείδησης κι αντιλαμβάνεσαι πράγματα που υπήρχαν και προηγουμένως εκεί, τώρα όμως ήρθε η ώρα να εστιάσεις την προσοχή σου πάνω τους, να πάψεις να τα αγνοείς, όσο κι αν αυτά καμώνονται πως αγνοούν την παρουσία σου.
Κάτι γίνεται εκεί στον Κεραμεικό, μεταξύ Βοτανικού και Μεταξουργείου. Κάτι καλό συντελείται. Η Ελλάδα έπαψε πλέον να είναι περιφέρεια, επαρχία τής Ευρώπης κι έγινε ξανά πρωτεύουσα και φάρος πολιτισμού. Κι όπου η ελληνική γλώσσα συναντά τα οικουμενικά όριά της έρχεται η μουσική, τα εικαστικά, ο κινηματογράφος, ο χορός, το video–artνα γεφυρώσουν ξανά τον Πανανθρώπινο Πολιτισμό με τα ανθρωπιστικά ιδεώδη τού Διαφωτισμού.
Η χοροθεατρική εικαστική μουσική έκφραση, απουσία λόγου, οξύνει την ενσυναίσθηση και καταλύει τα στενά δεσμά τής πάσης φύσεως δουλείας τού ανθρωπίνου γένους σε κάθε μορφής δυνάστη. Η αρχαία τραγωδία διδάσκει αενάως την ανάγκη για το μέτρο, ενάντια σε κάθε ΎΒΡΙΝ που κινητοποιεί την ΝΕΜΕΣΙΝ.
Στην συγκεκριμένη παράσταση, ο σπαραγμός γίνεται από ξεχείλισμα ζωής, από υπέρμετρη ερωτική επιθυμία, απότοκο ενός θνήσκοντος πολιτισμού που παραμελεί και εξανδραποδίζει το σώμα.
Η πολύ νέα γενιά ανθρώπων σε όλον τον κόσμο συνεργάζεται αρμονικά να μας βγάλει από το τέλμα και να μας οδηγήσει στην καινούργια ενιαία ψυχοσωματική και πνευματική αναγέννηση.
Το «σωματικό» θέατρο είναι κολοβό χωρίς τον Λόγο. Η Ολιστική Επιστήμη, το Ολικό Καλλιτέχνημα, η Ποίηση, η Μουσική θα ξαναγίνουν Ένα, όπως ήτα πριν διαμελιστούμε σε χιλιάδες μικρά άτομα που νοσταλγούν την Εστία…
Μία χοροθεατρική παράσταση με όραμα, δομή, ιστορικό, αλλά με ιστορία «ανοικτή» στη διακριτική ευχέρεια τού κάθε θεατή να την γεμίσει, να την συμπληρώσει, να την ματίσει, να την ταυτίσει με τα κοινωνικά συμφραζόμενα, να την εμποτίσει στις προσλαμβάνουσες εικόνες και στα βιώματά του (ατομικά και συλλογικά παθήματα).
Μέσα από παρόμοιες καλλιτεχνικές εκδηλώσεις επανερχόμαστε στην θαλπωρή τού πρωταρχικού ορφικού ωού πριν από την έκρηξη και τον διαμελισμό του.
Ευπρόσδεκτη εμπειρία στο βροχερό, υγρό φθινόπωρο, απαντοχή και καταφύγιο στον κρύο χειμώνα που μας περιμένει.
