ή «Μπαμπάς της σκέτης ζάχαρης, μπαμπάς της σκέτης άχνης»

.
Μια ανάγνωση

Ο Παναγιώτης Χατζημωυσιάδης με αιφνιδίασε με τρόπο ανανεωτικό, και μάλιστα πολλαπλώς. Πρώτα η ανάγκη του να βρει μια δίοδο της ποίησης στον πεζό λόγο, πράγμα που δεν είχε πρόβλημα να δηλώνει δημόσια στο διαδίκτυο. Μετά, το ότι αποδέχτηκε με θέρμη ένα σχετικό δώρο, μπωντλερικό, πράγμα σπάνιο στις μέρες μας. Τρίτο, η ανάγνωση του βιβλίου του «Έξοδα νοσηλείας», που είχε την ευγένεια να μου στείλει.  Γι αυτό το τρίτο θα ‘θελα  να μιλήσω όσο μπορώ, γιατί είναι το πιο σημαντικό.
Το βιβλίο του Παναγιώτη Χατζημωυσιάδη συνίσταται σε δυο κατεβατά λόγου που συγγενεύουν σχεδόν κατοπτρικά, και μια συνάντηση με τον Βαν Γκογκ.  Δυο κατεβατά έξοχου λογοτεχνικού κειμένου, πλούσιας γλώσσας, άμα και ψυχής. Κι επίσης δυο κατεβατά ριζικού ανθρώπινου πόνου, που δύσκολα τον παίρνεις για προσωπικό, αφού είναι πόνος καθολικός, συμβολικός και γενικευμένος. Γι αυτό και το σταροχώραφο του Βίνσεντ βρίσκεται εύγλωττο ως πρώτη εντύπωση στο εξώφυλλο της πολύ καλής έκδοσης του «ενυπνίου», όσο και μέσα στο κείμενο ως πλαίσο αναφοράς του πιο δύσκολου παζλ-σύνθεσης των θραυσμάτων ενός κατακερματισμένου κόσμου, αυτού της ανεύρεσης κάποιου νοήματος ζωής στον δρόμο προς το τέλος. Είναι προφανές ότι ο κόσμος του Π.Χ. δεν είναι ρόδινος, κι ας έχει τα στάρια πλούσια, γονιμότητα σκέψεων και αισθημάτων, έχει ωστόσο και κοράκια έτοιμα να τον και μας κατασπαράξουν. Την εταιρεία, τα μοναχικά πιώματα, την απουσία της αγάπης, την αρώστεια, τον θάνατο, μια δύσκολη αποτρόπαια μνήμη. Έχει όμως και τον δρόμο του, ίσιο ομαλό ευγενή, αυτόν της δικαιοσύνης και της αλληλεγγύης, της αρχαίας μας ανθρωπιάς.
Αν ο ζωγράφος του σταροχώραφου  ήταν ψυχικά ασθενής, όσο μπορεί αυτό να γίνει πιστευτό για μια μεγαλοφυΐα σαν τον Βίνσεντ, ο ευφυέστατος ασθενής του μυθιστορήματος πάσχει από προϊούσα  εγκεφαλοπάθεια, και ο συνοδός του, και οιονεί νοσηλευτής, πάσχει από βαθύτατη μελαγχολία, που τον οδηγεί σε παραληρηματικούς νυχτερινούς μονολόγους και ανεξήγητες πρωτοβουλίες. Ο θάνατος επικρέμαται με τη μορφή μιας παιδικής ανάμνησης, ενός γδούπου από το πεσμένο μητρικό σώμα, ενός νεκροθαλάμου, μιας άνοιας, μιας άλλης άνοιας, μιας εγκεφαλοπάθειας, μιας μοιραίας πλην ωραίας βόλτας. Ο θάνατος η κατάληξη όλων μας, πλην εδώ περιγράφεται και ο «ζωντανός θάνατος» των απελπισμένων, των κενών από νόημα ζωής ή από αγάπη, που κάνει το ίδιο.
Είχα καιρό να κινηθώ συναισθηματικά και πνευματικά τόσο από ένα πεζογράφημα. Καθόμουν κατόπιν και το σκεφτόμουν επί ώρες. Η αλήθεια είναι πως βρίσκεται κοντά στη φιλοσοφία, τη φαινομενολογία και τη σύγχρονη ηθική, τον σημαντικό Άλλο, που πολύ απασχολούν και τη δική μου θεματική, και επίσης με τρόπο εξομολογητικό, δηλαδή κοντά στο βαθύτερο του ανθρώπου. Που πιστεύω είναι το επίκεντρο του ενδιαφέροντος και της αγωνίας κάθε ποιητή ή πεζογράφου σήμερα αλλά και παλιότερα. Υπάρχει στα «Έξοδα νοσηλείας», μια ντοστογιεφσκική απόγνωση και μια άλω παπαδιαμάντεια, υπάρχει ο έρωτας κυνηγημένος, ο θάνατος βασιλιάς, «μπαμπάς της σκέτης ζάχαρης, μπαμπάς της σκέτης άχνης» μεταφερμένη στα καθ’ ημάς  με ένα  τρόπο που θυμίζει λίγο Καμύ ή απλώς τον τρόπο του Παναγιώτη Χατζημωυσιάδη.  Απαλό χιόνι της θλίψης ή της συνειδητοποίησης, της αθωότητας ή της γαλήνης του θανάτου. Διαβάστε τον, δεν θα χάσετε, μάλλον κερδισμένοι θα βγείτε.