(…) Η ζωή, σε ένα μη ατομικό επίπεδο, συνεχίζεται. Περνάμε από διάφορες φάσεις της ιστορίας του ανθρώπινου είδους, της ζωής, του πλανήτη, που συνυπάρχουν ταυτόχρονα στο υβριδικό αυτό καλειδοσκόπιο των μορφών της ζωής. Σχεδόν πάντα υπάρχει η ατμόσφαιρα του τρόμου και της απειλής, της ανάγκης μιας κρυψώνας (σπήλαιο, σπίτι, σε λίγο αυγό). Οι χρόνοι εκτείνονται από την προϊστορία έως σήμερα, οι χώροι από την αοριστία έως τον ρεαλιστικό προσδιορισμό του τόπου. Τα επίπεδα πραγματικότητας κινούνται από την παρατηρητικότητα (την κράτηση σημειώσεων) έως την αφασία και την απώλεια κάθε μορφής συνείδησης στον βαθύ ύπνο, όπου όλα σβήνουν, αλλά υπάρχουν και πολλά ενδιάμεσα στάδια υποσυνείδητης δράσης, όπως το όνειρο, ο λήθαργος, η οπτασία, το προαίσθημα, η προφητεία κτλ. Το ποίημα δίνει λίγο πολύ ένα πανόραμα όλων των μορφών της αντίληψης, του χωροχρόνου, εσωτερικού και εξωτερικού, με τις διάφορες πυκνώσεις και ταχύτητές του, εισάγοντας έναν αφηγητή με ρευστές ταυτότητες, που διηγείται σε πρωτοπρόσωπο αφήγημα, ό,τι βλέπει και σκέφτεται, νιώθει και εικάζει. (…)

(Προδημοσίευση από τη μελέτη του Βάλτερ Πούχνερ για το ποιητικό έργο της Π.Π.)