Θάλασσα
Μάνα και ορίζοντας. Θέλησα να ενωθώ μαζί της. Δειλινό, βούταγα βαθειά με ανοιχτά τα μάτια, την κατάπινα, γελούσα· την καλούσα να εισχωρήσει, από κάθε μικρό πόρο, μέσα μου. Την κοίταξα πολύ,
μ’ όλους τους καιρούς, μ’ όλα τα χρώματα και τις ανάσες της.
Την αναπόλησα.
Παναγιώτης Τέτσης “Θάλασσα”
Παραμύθι
Βαθειά ρίζα. Τρέφει τη μνήμη και τη βυθίζει στην άχρονη καταγωγή της. Με τη συνθήκη του λόγου, η μετοχή μας στο θαύμα. Εκεί όπου οι ακατάλυτοι νόμοι της Φύσης δειλιάζουν μπροστά στη λαχτάρα ενός ανθρώπου. Στα παραμύθια φωλιάζει η ψυχή μας.



