Τότε μόνο χαίρεται ἐτοῦτος ὁ κόσμος: Ὅταν ὁ βίος του γίνεται ζωή. Δηλαδὴ ὅταν ἀξιώνεται νὰ ὑποδεχθεῖ ἕνα νόημα.

Τὸ καταλαβαίνουμε ὅλοι ὅτι νόημα τῆς ζωῆς εἶναι ἡ χαρά. Μιὰ χαρά, ὅμως, ἡ ὁποία δὲν ἀγνοεῖ, δὲν ἀποκηρύσσει, δὲν ἀπαξιώνει τὴ λύπη. Μιὰ χαρὰ διά μέσου τῆς λύπης.

Ἔτσι ὥστε ὁ θάνατος νὰ καταποθεῖ, τελικά, ἀπὸ τὴν ἀνάσταση.

Ἐν ὄψει τούτης – συγκεκριμένα – τῆς προοπτικῆς, κι ὅλη τώρα ἡ γιορτὴ γιὰ «τὴ» γέννηση. (Ἂν τυχὸν τὸ θέλουμε, νὰ ἐπικοινωνήσουμε μὲ τοὺς πιὸ ἀκριβόλογους ὅρους:) Τὴ γέννηση, καταμεσῆς τῆς ζωῆς, τοῦ νοήματος.

Κάποιοι, αἰῶνες τώρα, τὸ πιστεύουν βαθύτατα αὐτό – μὲ ἁπλὴ τὴ γνώση ὅτι τότε μόνο βρίσκουν ν’ ἀρτιώνεται, μὲ περιεχόμενο, ὁ βίος τους. Κάποιοι ἄλλοι, πάλι, ἐκπαιδεύονται νὰ ζητοῦν ἀποδείξεις. Προτιμοῦν ὁπότε νὰ μένει ἄδεια ἡ ὕπαρξη.

Χωρὶς τάχα νὰ συνειδητοποιοῦν ὅτι, ἂν τυχὸν τὶς εὕρισκαν τὶς ἀποδείξεις ποὺ ψάχνουν, τότε αὐτοστιγμῇ καὶ θὰ ἐξανεμιζόταν τὸ νόημα: Ἡ παραδοχή του, θὰ ἀπέβαινε ὑποχρεωτική. Θὰ ἦταν, πιά, ἕνα νόημα ἀνελεύθερο. Ἕνα νόημα… χωρὶς νόημα.

Ποιός λοιπὸν ξεγελᾶ ἑαυτόν, μεταξύ… ὅλων μας; Ποιός ἀλήθεια πιστεύει ὅτι, «ναί»… «δὲν» πιστεύει; Ἡ περίοδος τῆς πανδημίας μᾶς τὸ ξεκαθάρισε, αὐτό, μιὰ γιὰ πάντα: Ὅτι ὅλων (ὅ λ ω ν) ἀνεξαιρέτως ἡ σκέψη στέκει ἀδιαλείπτως προσηλωμένη στὸ ἕν οὗ ἐστὶ χρεία. Σ’ αὐτὸ πού – ὄχι μόνο ρητῶς διατυπώνεται – τελεσιουργεῖται καθημερινὰ μέσα στὶς ἐκκλησιές.

Ἡ σκέψη μάλιστα, κυριώτατα, τῶν διανοουμένων μας!

Ἡ γέννηση τοῦ Χριστοῦ ἰσοδυναμεῖ μὲ τὴ γέννηση τοῦ νοήματος. Εἶναι αὐτὴ ἡ αἰτία, γιὰ τὴν ὁποία τὸ χριστιανικὸ ἄγγελμα παραλήφθηκε (μέχρι σημείου μαρτυρίου) πρῶτα-πρῶτα ἀπὸ τὸν βαθύτερα σκεπτόμενο λαὸ ἐκείνης τῆς ἐποχῆς: τοὺς ἕλληνες. Κι εἶναι ὁ ἴδιος λόγος, γιὰ τὸν ὁποῖο κἂν ἕνας σκεπτόμενος σήμερα ἄνθρωπος – μὰ κυρίως, ἰδού, κἂν ἕνας ἕλληνας – δὲν βρίσκει θέμα ἄλλο τὸ ὁποῖο νὰ ἀποσπᾶ ἐμφατικώτερα τὸ ἄπαν τῆς προσοχῆς καὶ τῆς ἔγνοιας του.

Ἡ ἄρνηση τῆς χαρᾶς τῶν Χριστουγέννων σημαίνει ἄρνηση τῆς χαρᾶς τῆς ζωῆς. (Τὸ βλέπουμε μάλιστα, «νὺν» κυριώτατα, στὴν ἴδια τὴν πορεία τῆς γῆς.)

Ἀπὸ κεῖ καὶ μετὰ μιά, ἐνδεχόμενη, «μάχη» ἐναντίον τῆς πίστης γίνεται μάχη ἐναντίον τοῦ πιὸ ἀνυπότακτου ἑαυτοῦ μας: Προβαίνει ἐξ αὐτοῦ, ἕνας σπαραγμὸς ἀνειρήνευτος.