Ούτε ΚΕΠ, ούτε γνήσιο της υπογραφής μπροστά στον υπάλληλο, ούτε τίποτα. Μια διαδικτυακή επίσκεψη στο gov.gr με τα στοιχεία του taxis net και έτοιμη η εξουσιοδότηση. Η αρμόδια από το γραφείο του δημάρχου είχε αποστείλει μήνυμα σε όλους τους δημότες. Για την απολύμανση έπρεπε να ψηφίσει και να δώσει τη συναίνεσή της η πλειοψηφία των πολιτών. Ο δήμαρχος δε θα έπαιζε κορώνα γράμματα τη θέση του χωρίς να ζυγίσει καλά τα πράγματα. Δεν είχε καμιά όρεξη να τσακώνεται με τις φιλοζωικές και να τον έβγαζαν στα κανάλια. Για τον ψεκασμό έπρεπε να αποφασίσουν όλοι οι κάτοικοι. Και μάλιστα σύντομα, καθότι η κατάσταση είχε φτάσει στο απροχώρητο. Πού βρέθηκαν τόσα τρωκτικά; Αυτά δεν ήταν ποντίκια, έμοιαζαν με αρουραίους, ήταν τεράστια και είχαν γίνει ο φόβος και ο τρόμος των πολιτών. Γέμισαν οι πολυκατοικίες, οι κήποι, οι δρόμοι. Έμπαιναν στα διαμερίσματα το λυκόφως και τα βράδια. Δεν άφηναν τίποτα, τα έτρωγαν όλα. Άδειαζαν κουζίνες, αλλά κυρίως είχαν αδυναμία στα προικιά, στα σεμέν και στις παλιές φωτογραφίες, λες και ήταν μια λιχουδιά ξεχωριστή και δεν έλεγαν ποτέ όχι σε μια δοκιμή.
Ο Λάκης της κυρίας Μαρίας, που έμενε στον τρίτο, στην οδό Φιλιππουπόλεως, στο νούμερο οκτώ, είχε μια φωτογραφία βγαλμένη πριν αρκετά χρόνια στον Κηφισό. Τη φυλούσε σαν κόρη οφθαλμού, καθώς σήμαινε πολλά γι’ αυτόν. Έβρεχε τη μέρα της λήψης. Στους σταθμούς η βροχή, αν είναι σιγανή, θυμίζει ταξιδιώτη νωχελικό που δε βιάζεται, έχει αρκετό χρόνο μέχρι να ‘ρθει το μεταφορικό του μέσο. Οι κινήσεις του είναι αργές, κοιτάζει το ρολόι, μπαίνει στο διαδίκτυο, τρώει ένα σάντουιτς. Η δυνατή βροχή μοιάζει με τον αργοπορημένο που τρέχει και στο τσακ προλαβαίνει να επιβιβαστεί. Εκείνη τη μέρα, συγκεκριμένα σιγοψιχάλιζε, και ο Λάκης όπως αποδείχτηκε αργότερα, είχε πολλή ώρα στη διάθεσή του. Ταξίδευε; Περίμενε κάποιον ή κάποια; Αυτό έχει μείνει αδιευκρίνιστο έως τώρα. Ποτέ ο Λάκης δε μίλησε σε κανέναν γι’ αυτό. Βαλίτσα πάντως δεν κρατούσε.
Κάθισε, ήπιε τον καφέ του, παρατήρησε τις αυτοματοποιημένες κινήσεις του ταμία στο γκισέ, τις απότομες, κοφτές του απαντήσεις. Ένιωσε την αποφορά από τις τουαλέτες, την αποφορά των βημάτων, των χνώτων, των διερχόμενων κακόβουλων σκέψεων. 13:30, 14:30 15:30, 16:30,17:30…..Έστρεφε κατά διαστήματα το βλέμμα από το κινητό και κοίταζε τριγύρω. Ο κόσμος πηγαινοερχόταν αδιάφορος κι εκείνος διάβαζε τα δρομολόγια, τις αφίσες στους τοίχους, συλλάβιζε τις λέξεις, όπως όταν ήταν μικρός ΚΤΕΛ- ΘΕ-ΣΠΡΩ- ΤΙ- ΑΣ ,ΚΤΕΛ- ΠΙ- E- ΡΙ- ΑΣ. Κάποια στιγμή κινήθηκε σ’ένα αυτόματο μηχάνημα κι έβγαλε εκείνη τη φωτογραφία, που του έφαγαν εντέλει τα ποντίκια. Του θύμιζε κάποιες σημαντικές αποφάσεις, που πήρε εκείνη τη μέρα.
Ο Λάκης ήταν από τους πρώτους που έκανε εξουσιοδότηση με το γνήσιο της υπογραφής του για τον αφανισμό των παμφάγων θηλαστικών. Και δεν έμεινε εκεί. Πρώτα από όλα ενημερώθηκε. Έπρεπε να ξέρει ποιος ήταν ο εχθρός. Έμαθε πως το σμάλτο των δοντιών του είναι ισχυρότερο από το ατσάλι, πως έχει εξαιρετική όραση στα σκοτεινά, ζει σε μικρές ανδροκρατούμενες οικογενειακές ομάδες και πως το θηλυκό γεννά τέσσερις έως οκτώ φορές τον χρόνο, από επτά έως δέκα μικρά κάθε φορά. Δύο ποντίκια σε δεκαοκτώ μήνες μπορούν να αποκτήσουν ένα εκατομμύριο απογόνους. Το ‘βγαλε γρήγορα το πόρισμα. Ο εχθρός ήταν ύπουλος με τρομερά προσόντα και δε θα ήταν σίγουρα εύκολος αντίπαλος. Τύπωσε στο άψε σβήσε αφίσες και ενημερωτικά φυλλάδια για την αντιμετώπισή του. Οργάνωσε ημερίδες, πορείες διαμαρτυρίας, έδωσε και συνεντεύξεις στο ραδιόφωνο για την ευαισθητοποίηση της κοινής γνώμης. Συγχωρούσε το άδειασμα της κουζίνας, τα κατεστραμμένα σανίδια στην κρεβατοκάμαρα, αλλά αυτό με τη φωτογραφία δεν μπορούσε να το καταπιεί.
Κανείς δεν έμαθε πραγματικά, γιατί ο Λάκης είχε επιδοθεί με τόση μανία στον αγώνα κατά των ποντικών. Ούτε ο ίδιος το κατάλαβε ποτέ. Οι περισσότεροι τον θεωρούσαν έναν ακτιβιστή που πάλευε για τα δίκαια της κοινότητας. Αν μπορούσε κάποιος να μπει στις σκέψεις του, θα έβλεπε πως ο εσώτερος του εαυτός τού έπαιζε ένα άσχημο παιγνίδι, και πως η φωτογραφία ήταν μόνο η αφορμή. Ο Λάκης είχε πολλά προσόντα, ήταν εισοδηματίας, ευπαρουσίαστος και ιδιοκτήτης ενός άνετου, διαμπερούς διαμερίσματος, ευάερου και ευήλιου, με ωραία έπιπλα -όσα βέβαια δεν είχαν φαγωθεί από τους διαρρήκτες. Με τη σύζυγό του ήταν ένα ωραίο ζευγάρι, παιδιά όμως δεν μπορούσαν να αποκτήσουν. Αν κάποιος ήταν παρών στον ύπνο του, θα τον άκουγε να επαναλαμβάνει με αγωνία: δύο ποντίκια σε δεκαοκτώ μήνες μπορούν να αποκτήσουν ένα εκατομμύριο απογόνους, δύο ποντίκια σε δεκαοκτώ μήνες μπορούν να αποκτήσουν ένα εκατομμύριο απογόνους, δύο ποντίκια σε δεκαοκτώ μήνες μπορούν να αποκτήσουν ένα εκατομμύριο απογόνους…
Βιογραφικό σημείωμα
Η Νίκη Μουντράκη γεννήθηκε στις Στάβιες Ηρακλείου Κρήτης. Απόφοιτη της φιλοσοφικής σχολής του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου και της σχολής Ξεναγών Κρήτης. Ποιήματά της έχουν δημοσιευτεί στον έντυπο και στον ηλεκτρονικό τύπο.
