Ο Άλβαρο Κοέλιο ντε Αταΐντε, 14ος Βαρόνος ντε Τέιβε, είναι ένας ακόμη ετερώνυμος του Φερνάντο Πεσσόα. Ευπατρίδης, διανοούμενος «άκαμπτος και συγκρατημένος», αποτυχημένος εραστής και τελειομανής δημιουργός, πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της φανταστικής ζωής του σε μια αγροικία στα περίχωρα της Λισαβόνας, αφιερώνοντας τον καιρό του στη σύνταξη σημειώσεων και αποσπασμάτων, καταλείποντας ένα «συνονθύλευμα πραγμάτων» ενός έργου που τελικά δεν είχε γράψει.

Έχοντας κατακτήσει «τη χρήση της λογικής στην πληρότητά της» ή έχοντας φτάσει «στον κορεσμό του τίποτα, στην πληρότητα του κανενός πράγματος», οδηγείται στην αυτοκτονία. Πριν από το μοιραίο διάβημα, ο Τέιβε καίει όλα του τα κείμενα εκτός από το έσχατο και μοναδικό χειρόγραφό του, ένα «πνευματικό υπόμνημα» της στωικής του παιδείας και μια απολογία για την απόφασή του να δώσει τέλος στη ζωή του.