Πορτραίτο του ποιητή  [Retrat del poeta]

Ουρλιάζει ο άνεμος, πάγωσε το νερό

στα λούκια. Είν’ εδώ και ώρες σκοτεινά,

παγωμένες στάλες κρέμονται

απ’ τις μαρκίζες.

Πόσο ωραίο είναι να κλείσεις το βιβλίο,

να φυσήξεις τη φλόγα που καίει πάνω στο τραπέζι

και, με την αναλαμπή μέσ’ από το τζάκι,

να κουρνιάσεις στο κρεβάτι, αθόρυβα,

για να μην ταράξεις τον ύπνο αυτού του κορμιού

του νεανικού που κιόλας κοιμάται, αγνό.

Τώρα, κουκουλωμένος μες στις κουβέρτες, κλείσε

τα μάτια κι αναθυμήσου τη μέρα τούτη,

όχι και τόσο διαφορετική απ’ όλες τις άλλες.

Νιώσε αυτή τη σύντομη στιγμή απόλαυσης

που αξίζει τα πάντα, αφήνοντας το χέρι

απάνω σ’ ένα στήθος που ανασαίνει, αποκοιμισμένο –

το πρόσωπο πίσω από μια τούφα μαλλιών κυματιστή.

Έτσι θα ’ναι, ο θάνατος;

Καλοδεχούμενος σαν τούτο τον ύπνο που σε παίρνει,

γλυκύτατος, δίχως μεταμέλειες και παράπονα,

μονάχα μ’ ευγνωμοσύνη για τα απροσμέτρητα δώρα της ζωής;

Θα ’ναι έτσι που, από του σκότους τον δρόμο,

θα πάμε για να συναντήσουμε το φως;

Βιογραφικό

Ο Francesc Parcerisas (γ. 1944) είναι ένας από τους γνωστότερους εν ζωή Καταλανούς ποιητές. Παράλληλα, είναι κριτικός λογοτεχνίας και μεταφραστής. Ήδη από την πρώτη εμφάνισή του στα γράμματα, το 1966, έχει τιμηθεί με διάφορα βραβεία και διακρίσεις.

Η ποίηση του Parcerisas διακρίνεται από έναν στοχασμό χαμηλότονο και οικείο. Η κριτική έχει επισημάνει την επιρροή του Καβάφη στο έργο του Καταλανού ομοτέχνου του. Εξάλλου, σε αρκετά ποιήματα του τελευταίου, κύριο ρόλο διαδραματίζουν οι αναφορές στην ίδια τη συγγραφική δραστηριότητα.