Δεν θες καμία άνοιξη να χάσεις

Άνοιξη, και στα μάτια κόλλησε μια θλίψη

όπως κολλά η άμμος σε μάγουλα υγρά

Ρίχνεις νερό με τις χούφτες αλλά

η άμμος δεν ξεκολλά

τρίβεις το δέρμα

ματώνεις τα χείλη

πιάνεις ένα μολύβι

στο λιόγερμα κάνεις το θρήνο βάρκα

τα χέρια σου σηκώνουν κύμα

τη βάρκα αναποδογυρίζουν κι ό,τι απομένει

κι ύστερα στο ξημέρωμα

μαθαίνεις να πετάς

ήλιος ζεστός σου συστήνεται

γεμίζουν κελαϊδίσματα τ΄ αυτιά

Δεν θες καμία άνοιξη να χάσεις και στη ζωή σου

ζωή υπόσχεσαι

Λέξεις με υφάκι

Λέξεις σε περιπτύξεις

ερήμην ουσίας

κοιτάνε με υφάκι

κουνάνε το δάχτυλο

διαρρηγνύουν ιμάτια πως

όλα στα λένε κι εσύ

λιγο λίγο χλομιάζεις κι αναζητάς

το νόημα στο google

σοφόν και σαφές μα

πού να το βρεις σ΄ αλεξάνδρες λέξεις;

Αναρωτιέσαι ενεός

ρε φίλε, scrabble παίζουμε!

Τις μαζεύεις, λοιπόν,

με τα βαριά κι ασήκωτα

στα χειμωνιάτικα τις βάζεις κι ύστερα

φοράς τις λέξεις πλύνε βάλε.