Τοκό-(φοβό)-γλυφία
Πέθανα στη γέννα για τη γέννηση.
Επιβιώνω μετά λαθρεμπορίας κλέβοντας με το στόμα μου ανάσες νεογνού.
Κλειδαμπαρωμένη η αίθουσα τοκετών, θολή ανάμνηση η λόχειος προσδοκία και η αγωνία της επιτόκου.
Η ζωή φαινόταν μεστή κι ολοκάθαρη.
Η πιθανότητα εξαγωγής του ώμου με εμβρυουλκό εξατμιζόταν μπροστά στη δρόσο μιας ακατέργαστης αυτουργίας.
Αμάρτημα το να υπάρξω και όχι να θυσιαστώ.
Πρόδρομος αυτουσίας.
Maudit
Por di Modigliani
Σε νιώθω.
Έδωσαν και σε μένα μαλθακό καμβά
αντί για τη δροσιά του λευκού μαρμάρου.
Προορισμένη να φυσάω τη σκόνη από το καλέμι,
απλώνω νερομπογιές και ελαιοχρώματα σε δύο διαστάσεις.
Ήθελα να τα νιώθω όλα τρισδιάστατα, σαν τις μορφές που βγαίνουν από ένα μαρμάρινο βουνό. Ανδριάντες της μνήμης στη φθίση του χρόνου.
Και να ‘μαι τώρα, ένας homo universalis, χαμένη όπως εσύ στα ερτζιανά κύματα και το θόρυβο των pixels.
Εγγόνι και δισέγγονη, πλάι στο παιδί σου.
Εκπτώσεις σε προσφορά
Ήταν νύχτα και τη μέρα. Γι’ αυτό και δεν ερχόταν ποτέ το φως. Ούτε κατά το μεσονύχτι.
Απ’ όπου και να με κόψεις, ξεχύνεται το σκοτάδι, μαύρο και πηχτό σαν το κενό του διαστήματος.
Δεν ήταν μελανίνη του δέρματος ν’ αντέχουμε στον ήλιο. Μήτε για να κοιμόμαστε ήσυχοι το βράδυ χωρίς να μας λείπει μελατονίνη.
Ήταν αυτό που εσείς μάς δώσατε: καμένοι από τον ήλιο, άγρυπνοι τα βράδια.
Tabula nigra.
